Reisverhaal «Het binnenland van Turkije»

Start-to-Cycle - Deel 6 - Turkije | Turkije | 17 Reacties 05 September 2011 - Laatste Aanpassing 08 September 2011

Turkije: Zaterdag 26 augustus 2011.
Ik verlaat met een  gemengd gevoel de oh zo mooie Oost Mederiaanse kust.
Er dient zich een nieuw gegeven een nieuw avontuur en een nieuw verhaal aan.

Samen met mijn Eva fiets ik Centraal Antatolië binnen.
Het hart van Turkije, zowel geografisch als cultureel gezien.
Stammen, rassen, koningen, keizers en admiraals hebben gevochten, in de droge stoffige steppen en bergen door de eeuwen heen.

Onbekende dorpen of plaatsen verworven hun bekendheid.
Andere verloren hun welvaart en gingen roemloos ten onder.

Beschavingen ontstonden of werden vernietigd in de smeltkroes van de Anatolische hete zomers.

Nu blijven er nog alleen ruïnes en resten over van lang vervlogen tijden.
Wachtend op geïnteresseerde ogen om hun te aan schouwen.

Gewapend met goede bedoelingen, vriendschap en liefde fietsen we beiden in het voetspoor van het verleden.

In Mersin fiets ik door één van de grootste havens van Turkije richting Tarsus.
Het industriegebied geurt en kleurt de lucht en de omgeving.

Onderweg koop ik broodjes en  wordt er getrakteerd op vers appelsap.

Vrachtwagens razen als gekken langs me door, richting steengroeven.

Na enkele uren fietsen stop ik aan een kerkhof onder de koelte van de bomen.
Ik steek er mijn hoofd onder het frisse water en geniet van mijn rustpauze.

Als ik rondkijk zie ik een Turk zijn behoeften doen in de gracht langs de kant van de weg.
Ik draai me het hoofd om de man zijn privacy te gunnen.
Zijn broek toe knopend komt hij naar me toe.

Vlug steek ik me de handen diep in de zakken en zing het lied Ivan Heylen.
Hij schoon wijveke, loat non ene keer zien dat ge me gerre ziet?
doe het dan doe het dan schoon wijfeke….

Ik hou me nog steeds de handen diep in de zakken zodat ik hem de hand niet hoef te schudden.

We geraken aan de praat,
de man is onderweg naar het stad en probeert een voorbij rijdende auto te doen stoppen om een lift te krijgen.
Ik doe mijn verhaal.
Ondertussen komt een jonge met een brommertje aangereden, hij stopt en mengt zich in het gesprek.

De man zegt iets tegen de jongen, de jongen rijdt terug weg.
Vijf minuten later is hij terug met 500 gr. verse vijgen die hij met overhandigd.
Ongelooflijk hoe vriendelijk en gastvrij de mensen zijn.
Het blijft me keer op keer verbazen.

De dag, de weg en de bergen rollen onder me door.
Het gaat van zee niveau naar 1000 meter en hoger.
Het is zwaar, heet en het kost me energie.

In Camalan stop ik om uit te rusten bij een groepje kinderen die onder een boom op het terras aan hun huis zitten.
Gek, als ik me op het terras begeef kruipen de kleinste argwanend weg.
Na een half uurtje zitten ze allemaal rond me.
Hun vader van 38 jaar heeft me onder tussen verwelkomt in zijn land en op zijn terras.
Ik  leer hen de ‘high five’, al lachend nemen we afscheid van elkaar.

Laat in de namiddag, na 80 km stop ik aan een restaurant.
Ik vraag, hoe ver het nog is tot mijn geplande stop voor die dag,Tekir
15 km luid  het verdict, en als toemaatje is het nog klimmen tot daar.

Verder fietsen zie ik niet meer zitten.
IK vraag aan de Ramazan de vriendelijke patron van de zaak om een onderkomen voor die nacht.
Geen enkel probleem Ludo, je mag zelfs in mijn bed slapen.
Nee dank u vriendelijke man, ik heb zelf slaap gerief bij me.

Op de koop toe krijg ik die avond nog 2 gratisse maaltijden op gediend.

Samen met het personeel wordt het een fantastische avond.
Al vlug raak ik bevriend met Ramazan’s 7 jarig zoontje Tolga, alias commando.
Commando blijkt een echte parra in wording te zijn.
Hij klautert in bomen alsof hij een aap is.

Rijd op een veel te grote mountin-bike, stoppen kan hij niet.
Hij kan niet met de voeten aan de grond, en laat zich telkens vallen om tot stilstand te komen.

Zondagmorgen na het ontbijt vertrek ik veel te laat (9.30 uur) maar met een heel goed gevoel richting Pozanti.

Het is anders fietsen doorheen het binnenland, de bergen zijn er oog verblindend mooi.
Ik fiets langs hele klein dorpjes.

Onderweg word ik enkele malen uitgenodigd op de thee en maak telkens kennis met heel fijne mensen.

Tekir:         een gezellig, rommelig toeristisch dorpje,
                  waar ik had willen overnachten.
Pozanti:    een ongezellig rommelig stadje waar ik dacht te overnachten.
Ciftehan:  een klein gezellig dorpje met een kuuroord en te dure kamers.
                  Gelukkig vind ik een goedkoop onder komen in een Turks pensionnetje waar ik kan overnachten.
Het is echter niet gemakkelijk bereikbaar langs een weg met een stijgingspercentage van 20 procent.
Ik neem er een ongeplande rustdag, om een gebroken spaak in mijn achterwiel te vervangen.

De kinderen van het pensionnetje schenken me al vlug de nodige aandacht.
Ik leg ze uit hoe Eva in elkaar zit en geef ze een demostratie prothese aan en uit doen.

Als ik die avond er tegen op zie om terug naar het dorpje te fietsen om te eten.
Verschijnt op een gegeven moment mijn Turks buurmeisje met een Turkse salade, rijst en brood, heeeeeeeerlijk.
Amaai een mens moed maar geluk hebben in zijn leven.
Dank u lieve buren.

Het ontroerd me diep de gastvrijheid van deze mensen.
Tevens maakt het me verlegen als ik terug denk aan België.
Als ik ooit terug thuis ben, zal ik met een heel ander gevoel en instelling over de Turkse woensdag markt wandelen.
Een Turk zal voortaan een mens met een gelaat en hart voor me zijn.

De laatste avond neem ik afscheid van mijn buren.
Als ik wil weggaan houd mijn buurman me vast aan de elastiek van mijn onderbroek.
Eerst nog een theetje, zonnebloempitten, apennoten en petite beures koekjes knabbelen voor je naar bed gaat Ludo.

Dank u lieve Turkse buren.

4.45 uur loopt de wekker af, bijna 5 uurtjes geslapen.
Fris en monter vang ik om 6.00 uur de 139 km lange tocht naar Aksaray aan.
Ik klim naar de 1480 m en overstijg het prachtige Toros gebergte.

Een mevrouw in lompen gekleed aan de overkant van de weg doet teken dat ik moet komen.
 Ik fiets naar haar toe ik heb geen haast, het is nog vroeg op de dag.
Ze opent een grote zak en haalt er 6 dikke rode appels uit.
Er is geen ontkomen aan, ik moet ze allemaal meenemen.
Ik wil haar 2 Turkse Lira geven, ik krijg haar niet overtuigd om het geld aan te nemen.

Ik zie, deze mevrouw heeft geen weelde en toch neemt ze het drinkgeld niet aan.
Haar trots en haar hart verbieden het om het aan te nemen.

Ik fiets verder over een immense gele vlakte, het koren is net afgedaan.
Dit was ooit de stoffige steppe.

Onderweg stop ik enkele keren op uitnodiging om thee te drinken.

S’avonds om 17.30 uur fiets ik mijn plaats van bestemming binnen, Aksaray.
Ik ga opzoek naar een overnachtingplaats.

Het wordt plots heel erg donker, de regen valt met bakken uit de hemel.
Regen, het is een raar gegeven na 5 maanden zon.

De hele dag heb ik het gevoel dat ik Marc en Carine mijn Belgische fietsvrienden ga ontmoeten in Aksaray.

S’avonds laat spreken we elkaar via skype en stellen vast dat we op 5 km van elkaar logeren.

De volgende dag spreken we af.
Wat is dit een fijn weerzien na 5 maanden.

 
Heel de voormiddag en 5 tassen koffie lang hebben we nodig om bij te praten.
Ik blijf een nacht bij hun in het hotelletje, natuurlijk niet in hetzelfde bed.

De volgende morgen na een heerlijk ontbijt fietsen we samen de stad uit.
Wat is dit een super gevoel om na al die tijd met hen te samen te fietsen.
We hebben er alle drie naar uit gekeken.

Een serieuze klim doet me ver achter op geraken.
Deze 2 fiets beesten zijn niet te temmen en niet te volgen.

Geen nood Ludo, laat je niet ontmoedigen.
Wie niet sterk is moet slim zijn.
Ik spreek al mijn gidsen, engelen en fietsgoden aan.

Een bulldozer rijdt tergend langzaam langs me op.
De bestuurder claxonneert en claxonneert.

Verdomme toch wat moet deze vervelende apostel hebben.

ik kan toch maar moeilijk in de gracht gaan fietsen, de weg is toch breed genoeg?
Geërgerd stop ik, hij stopt ook.
Hij maakt allerhande Turkse gebaren van uit zijn cabine.
Ik draai me het hoofd en probeer me te beheersen.
Hij stapt uit zijn gevaarte en komt naar me toe.
Zijn intimidaties gaan verder.

Verdomme toch wat doet deze Turkse apostel toch vervelend.

Uiteindelijk begrijp ik wat hij bedoeld.
Hij wil dat ik samen met Eva mijn Santos Travelmaster plaats neem in de bak van zijn bulldozer.
De goedhartige man kan mijn afzien niet meer aanzien.
Dit is te gek om los te lopen, ik ben een fietser en geen bulldozer passagier.

De man lost niet, hij houd voet bij stuk, er is geen ontkomen aan.
Ik beland samen met Eva voor in de bak van zijn bulldozer.

Dit is lachen, dit is gieren van plezier.
Ik voel me net een klein jongentje dat voor de eerste keer op een tractor zit.

Ik mis wel 400m berg op fietsen, maar je krijgt ook niet elke dag een lift van een bulldozer.

Dank u wel beste man, sorry dat ik u in eerste instantie verkeerd begrepen heb.

Marc en Carina weten niet wat ze zien.
In de vlucht tracht Marc een foto te maken, door de verkeerde instelling van het toestel mislukt de foto.
Marc vriend het zij u vergeven je bent ook een fietser en geen fotograaf.

Onze wegen dreigen zich te scheiden op de splitsing Nevsehir-Ihlara vallei.
Ik zou via de grote weg naar eerst genoemde fietsen.
Marc en Carina fietsen door de Ihlara vallei, volgens hen een prachtige kleine weg naar Capadocië.

Even ervoor worden we uitgenodigd door 2 agenten van de traffic control (verkeers controle)  op een kopje thee.
Dit sla je niet af onder het moto, de politie mijn vriend.

Eén van de agenten woont in een dorpje in de Ihlara vallei.
Hij beveelt ons dan ook heel erg aan om door deze prachtige vallei te fietsen.

Met het goedkeuren van mijn 2 fietsmaten verander ik mijn plan en fiets met hen mee.

Oh oh oh wat een natuurpracht valt ons hier te beurt.

In deze streek is een fragment van een Star Wars film opgenomen.
In mijn verbeelding vliegen de ruimte schepen me dan ook rond de oren.
Aliëns en andere ruimte bewoners begeleiden me gedurende de dag.
Of is het Marc en Carina?

Een immense kloof loopt door de vallei.
Het uitzicht is amazing-verbazingwekkend, maar het moet verdiend worden.
De bergen gaan omhoog, ze zijn met momenten zelfs heel erg steil.

Op de splitsing naar Güzelyurt besluiten we op zoek te gaan naar een overnachtingplaats.
We stoppen aan een bedrijf met vrachtwagens.
Carina probeert de eigenaar te overtuigen om ons te huisvesten voor één nacht.
Haar charmes en overredingskracht geven de doorslag.
We mogen slapen in één van de 45 bedden van de chauffeurs.
Mehmet onze gastheer en Carina verwennen ons met koffie zoetigheden en lekker eten.
Het wordt een gezellige avond.

S’morgens na het ontbijt gaat de tocht verder door het sprookjesland van Turkije.

S’middags stoppen we aan een benzinestation voor een gratis theetje.
We maken er wederom kennis met fijne mensen.
Grootvader een man van 71 jaar heeft 30 jaar in Duitsland gewoond.
Hij is eigenaar van het pompstation, het is een familiezaak ondertussen.
Het is een man van goud.
Hij laat de tafel dekken en we eten samen tomaten met brood.

Bij het afscheid drukken we elkaar de hand en geven 2 wangkussen.
Dit is in Turkije een manier om de vriendschap en waardering te uiten.

Diep in de ogen kijkend en me de hand vasthoudend zegt hij me het volgende:

BERGEN KAN JE NIET MEER BIJ ELKAAR BRENGEN MAAR MENSEN WEL.

Dit ontroerd me heel diep.
Wat is reizen toch mooi als je deze innige menselijke contacten mag ervaren.
Ik prijs me heel erg gelukkig.
Met een heel goed gevoel zetten we onze tocht verder.

In Güzelyurt willen we de ondergrondse stad bezoeken.
Echter door de geringe hoogte, waar je doorheen  moet wandelen zie ik hier van af.

Gedurende de dag breken er 3 spaken in mijn achterwiel.
In Nevsehir gaan we op zoek naar spraken.
Na veel vijven en zessen vinden we er van mindere kwaliteit.
Voorlopig beter dan niets.

Inmiddels bevinden we ons in het hart van Cappadocië en voelen ons als Alice in wonderland.

In Goreme slapen we 2 nachten in een grot als moderne holbewoners.

Hier ontmoet ik eindelijk Ed en Gerjo de Nederlandse fietsvrienden van Marc en Carina.

De omgeving is er zo mooi dat ik er een aantal dagen vrij neem.

Carina heeft 10 dagen verplichte rust voor geschreven gekregen.
Dit is geen gemakkelijke opdracht voor een gedreven fietsster als zij.

In het ziekenhuis hebben ze haar volledig onderzocht.
Ze heeft een ontsteking en zenuw uitval aan één van de voeten.

We beleven er heerlijke dagen samen.
Ik word verwend door mijn fietsvrienden.
Vader en moeder zoals jullie kunnen lezen, zorgen maken om mij is niet nodig.
Jullie 50 jarig zoontje is in goede handen.

S’morgens, bij het opkomen van de zon geniet ik op het dak terras van 50 opstijgende lucht ballons.

In het huis van Fred en Wilma Flinstone leer ik een heel bijzonder man kennen.
Corry is kunstenaar en ontwerpt allerhande voorwerpen.
Tijdens het kennis maken zegt hij ons, dat hij het belangrijk vind om de energie van de mensen te ervaren.

Zelf heeft en straalt hij heel veel positieve energie uit.
Het klikt onmiddellijk tussen ons.

Zelf koop ik er een leren armband met een turquoisesteen in.
Naar goede gewoonte probeer ik te onderhandelen over de prijs.
Dit is heel gebruikelijk in Turkije, doe je dit niet kan je bij sommige van hen je aanzien verliezen.

Corry zijn antwoord klinkt als volgt.
Ludo ik geef geen discount (vermindering), ik ben een kunstenaar en geen handelaar.
Ik wil je wel van de prijs afdoen omdat ik dat doe vanuit mijn hart, dus niet als discount.

Zeg je echter dat je geen geld hebt en de armband spreekt je heel erg aan dan mag je hem zo meenemen.

Door zijn oprechtheid betaal ik heel erg graag zijn gevraagde prijs.
Ik spreek dit ook uit, hij raakt ontroerd en voelt zich vereert.

Mijn hangertje is aan herstelling toe, Corry hersteld het vakkundig, de reparatie is gratis.

Fietsenmaker van dienst Marc hersteld mijn 3 gebroken spaken in het achterwiel.
Dank u fietsmaat.

Zaterdag 3 september een dag waar ik lang naar uit gekeken heb.
Deze avond vind het 50 jarige feest van de meisjes en jongens geboren in 1961 plaats.
Tien jaar geleden was ik er zelf nog bij, nu feest ik op afstand mee vanuit Turkije via skype.

Het organiserend comité heeft een groot scherm in de zaal geplaatst.
Jos G, Jos S, Jos VH, Mathy D, Martine D, Luc O, Luc VW, Rudy L en Anita H, Daniël E, Daniël V, Marc D, Marc D kwamen me even persoonlijk groeten.

Dank u dat ik deze avond even bij jullie aanwezig mocht zijn.

Onze overleden leeftijdsgenoten worden ook herdacht.

Het leven lacht ons toe.

Cappadocië:

Volgens Wikepedia:

Is het, het gebied der gekweekte paarden, althans dat is de betekenis van de naam Katpatuka.

Er bevinden zich drie vulkanen, die verantwoordelijk zijn voor de bijzondere vorming van het tufsteenlandschap.

Het behoort tot het werelderfgoed van de UNESCO.

Volgens de Lonely Planet:

In vroegere tijden werden huizen en kerken in de rotsen en op de klifs gebouwd.
Ondergrondse steden ontstonden door de eeuwen heen.
De moderne reizende mens kan in een cave (rots) hotel gaan overnachten.

Volgens Lara-reizen:

Is het sprookjesachtige landschap van Capadocië één van de mooiste natuurplekken op aarde.

Volgens mezelf:

Ik dacht er doorheen te fietsen, echter door de bijna niet vatbare natuurwonderen blijf ik er samen met mijn fietsvrienden 5 nachten en 6 dagen.
Fred en Wilma Flinstone het waren ooit mijn tekenfilm idools op tv.
Volgens mij hebben deze mensen hier echt geleefd.
Althans het surrealistische en het werkelijke liggen hier zo dichtbij elkaar.

Bijkomstige foto's