Reisverhaal «Het wondermooie Sri Lanka : A Land Like No Other»

Start-to-Cycle - Deel 9 - Sri Lanka | Sri Lanka | 11 Reacties 09 Februari 2012 - Laatste Aanpassing 09 Februari 2012

Het wondermooie Sri Lanka : A Land Like No Other (1)

Bestaat er nog een paradijs???!!!
Volgens mijn moeder wel, zij kan het weten want ze is een diep gelovige vrouw.
Het hiernamaals of de hemel zou ‘the place to be’ zijn volgens haar.
Naar verluid kan je er rijst eten met gouden lepeltjes.

Vermits ik nog niet voldoende bonus punten heb gespaard laat Sinte Pieter me voorlopig nog niet binnen en lonkt het vagevuur nog naar mijn billen.
Volgens mezelf bestaat er zelfs een aartsparadijs, Sri Lanka genaamd.

Het is echter niet zo eenvoudig om er binnen te geraken.
Mits enige vindingrijkheid moet het me lukken.

Hoe ga ik te werk???
Je moet voldoen aan twee vereisten.

Eerst en vooral heb je een visum nodig :
Te verkrijgen via het internet mits betaling van 20 dollar en voorlopig nog op de luchthaven zelf.

Ten tweede en niet de meest eenvoudige vereiste :
Zoals het hoort is een aartsparadijs alleen maar toegankelijk voor Adam en Eva.
Vermits Eva mijn Santos Travelmaster mijn levensgezellin is voldoe ik alvast aan deze voorwaarde.
Voor mezelf moet ik een goochel trucje uithalen???
Ik neem mijn reispas draai, keer en schud er eens goed mee.
Open het en blaas de overtollige letters van mijn voornamen Ludo – Maria – Walter eruit.
Zodat ik alleen nog maar Adam overhoud.
Voila, het probleem is op gelost.

Lach niet met mijn voornamen want ik heb ze gekregen van mijn vader.
Toen ik geboren werd en mijn vader me ging aangeven op het gemeentehuis.
Had hij 2 prachtige namen bedacht Ludo en Maria.
Voor de gemeente beambte van geboorte statistieken of geboorte ontwikkeling waren deze 2 namen niet voldoende.
Vader moest ter plaatse nog een 3de bedenken.
Zonder veel nadenken zoog hij Walter uit zijn duim.
Later werd ik meermaals geplaagd met Walterke.

Nu 50 jaar later weet ik eindelijk waarom vader me deze naam toe bedeelde?
Met Walter als voornaam mag ik me toevoegen in de rij van gerespecteerde wereldburgers.

Je hebt mijn beroemde neef Walter Schildermans van de gelijknamige garage en depanage center.
Je hebt Walter Swinnen de wereldberoemde Hechtelse moto crosser van wel eer.
Je hebt Walter Godefrood en Walter Blanckaert, ze behoren/behoorden tot werelds beste Belgische renners.
Je hebt Walter de Buck wie kent hem niet onze all-round kunstenaar, of mede her opstarter van de Gentse feesten.
Je hebt als laatste maar niet de minste, werelds bekendste wereldfietser ‘Walter’ Tillman.
Hij heeft al meer dan 500.000 km doorheen de wereld bij elkaar gefietst.
Zelf hoop ik deze ancien der wereldfietsers te ontmoeten in Australië.

Donderdag 5 januari 2012 :

6.30 uur in de morgen, de kapitein parkeert zijn airbus de A330 van Sri Lankan airlines op de luchthaven van Colombo Bandaranaike International Ariport.

Voor de eerste keer in mijn leven zet ik voet op Sri Lankanese bodem.
Ik begeef me naar de plaats waar de visums uitgereikt worden.
Ik ben niet de enigste en merk al vlug op dat ik wel de enigste ben die geen documenten met zich mee draagt.

Ik verlaat de druk aanschuivende rij en ga me informeren.
Ik leg mijn ‘probleempje’ uit.

Sinds 1 januari 2012 MOET je via het internet je visum voor Sri Lanka boeken.
Als een plichtsbewuste en getrouwe Belgische onderdaan vul ik eind december 2011 de nodige documenten in onder streng toezicht van Ed mijn toenmalige Nederlandse fietsvriend.
Bij het overschrijven van de 20 dollar aan kosten crasht het systeem.
Dikke pech zoals ik het ondertussen al gewoon ben voor het aanvragen van visums en bij grenscontroles.
Ik krijg geen enkel bewijs van betaling of document voor het visum.

Dit verhaal leg ik voor aan de één al oor zijn de vriendelijke mevrouw van de visum toestanden.
Ze begeleid me naar een collega, ze scannen mijn paspoort, er zou geen overschrijving gebeurt zijn.
Ik wordt tot 4 maal door gestuurd om mijn verhaal te doen.
Ik hou vol dat ik de visum onkosten heb overgeschreven.
Uiteindelijk krijg ik de fel begeerde stempel voor mijn 30 dagen geldende visum.
Het visum kan nog eens met 2 maanden verlengd worden in de hoofdplaats Colombo, op het volgende adres.

Department of Immigration and Emigration Sri Lanka
41 Ananda Rajakaruna Mawatha
www.immigration.gov.lk
+94 (0) 11 532 9000

De kosten voor het verlengen van het visum voor Belgische inwoners bedraagt 2200 Sri Lanka Rupees = ongeveer 15 euro.
1 euro is momenteel 1450 Sri Lanka Rupees.

Op de luchthaven begeef ik me met mijn visum naar de douane.
Wees welgekomen meneer Adam Linden, uw Eva wacht om de hoek op jou.
Ik wissel wat geld om in Sri Lanka Rupees.
Regel transport naar het Natalia Airport Reach Hotel waar ik een paar dagen ga acclimatiseren.

Begeef me naar de uitgang van de luchthaven.
Dan gebeurt er iets heel wonderbaarlijks met me.
De hitte drapeert zich als een elektrische deken over me heen.
Het zweet parelt zich als fonkelende diamanten over mijn aangezicht en borstkas.
De typische heerlijke Aziatische geuren en kleuren prikkelen mijn zintuigen.
Een kreet van gelukzaligheid ontgaat me.
Mensen kijken om en zien een dolblije wereldfietser in spé.
Het voelt aan of als ik hier in dit prachtige aartsparadijs thuis hoor.

Al fluitend begeef ik me met Eva aan mijn zijde naar de taxi.
Zwier haar te samen met mijn bagage in de koffer van de bestelwagen en neem plaats voorin.
De taxi driver staat te schateren van het lachen en klopt zich op de knieën van plezier.
Ah wel Adam afgelopen nacht teveel van de verboden drank gezopen op het vliegtuig???!!!
Ik kijk hem een beetje verwonderd aan……
Hoezo???!!!
In Sri Lanka staat het stuur aan de rechterkant en vermits ik de chauffeur ben zou ik maar opschuiven als ik jou was.
Verdoemme, hier doen ze alles links, averechtse mensen dat jullie zijn.
Dit wordt even wennen en aanpassen.

Aan gekomen op het hotel wordt ik er heel warm onthaald.
Ik maak er al heel vlug vrienden.
Je zal je misschien afvragen hoe dat zo snel kan.
Eigenlijk is dat heel simpel, gewoon de mensen als gelijken en met respect behandelen.
Daar ze nogal onderdanig zijn ten opzichte van westerlingen kan je hen geen mooiere menselijkere handreiking doen.
Dit weten ze heel erg te waarderen.

Ondertussen ben ik al meer dan 24 uur op.
Op mijn gemak pak ik Eva uit en draai haar terug in elkaar.

Nadien ga ik de benen strekken en passeer een opleidings centrum voor fysiek en mentaal behinderde mensen.
Ik klop aan en wordt binnen gelaten in hun winkel waar ze verkopen wat de mensen in het centrum maken.
De verkoper is een jonge man, hij zit in een rolstoel, hij mist zijn 2 onderbenen na een moto ongeval.
Hij zit er heel gelaten bij.
Ik vraag hoe het hem vergaat.
Zijn 2 jarige opleiding is bijna achter de rug, hij kijkt met goede hoop en moed naar zijn toekomstige nieuwe leven.

Hij vraagt of ik iets uit zijn winkeltje wil kopen.
Ik moet hem echter teleur stellen.
Vermits ik met de fiets ben en al teveel aan bagage met me mee sleur kan er niets extra’s meer bij.
Met een lach op zijn gezicht knikt hij me begrijpend toe.
Ik heb echter een verrassing voor hem en doe een donatie.

Zo een blij en dankbaar iemand heb ik al lang niet meer gezien de tranen springen me in de ogen.

Ik krijg onmiddellijk een rondleiding doorheen het centrum.
Thee en koeken worden me voor de neus geschoven.
Sorry lieve mensen heel erg bedankt, het is niet omdat ik een donatie doe dat ik een VIP behandeling nodig heb.

Tijdens de rondleiding bezoeken we o.a de plaats waar 4 meisjes zitten te weven op een weefgetouw.
Ik moet heel goed kijken wat ze aan het doen zijn want het is er erg donker.
Amaai denk ik bij mezelf die meisjes moeten wel arendsogen hebben om de kleuren en de patronen te kunnen onderscheiden bij zo weinig licht.

Een 5de meisje zit met haar neus zo goed als tegen de muur gedraaid en klost garen.

Het voelt heel vreemd aan om te zien op welke manier deze meisjes bezig zijn.
Mijn begeleider bemerkt mijn verwondering en deelt me mee dat deze meisjes blind zijn.

Dit maakt het nog gekker, ik bedoel de meisjes zien niets en toch kunnen ze kleuren en patronen van elkaar onderscheiden.

Bij het afscheid van het centrum wordt me voorgesteld, dat men vanavond een feest op het strand wil organiseren, ter eren van mijn liefdadigheid.
Ik probeer hen duidelijk te maken wat mijn moeder me geleerd heeft.

Wat je geeft met een warme hand geef je vanuit je hart zonder er iets voor terug te moeten hebben.
Dus geen feestje ‘on the beach’ met schaars geklede meisjes en long drinks. Nondedieu moeder toch wat doe je me aan.

Vrijdag 6 januari 2012

Ik besluit om onmiddellijk mijn visum te gaan verlengen in Colombo zodat ik niet meer hoef terug te keren.
Sunny mijn vriend en ober in het hotel ontfermt zich over mij.
Zonder dat ik het hem gevraagd heb heeft hij gisteren 4 uren overgewerkt.
Zodat hij vandaag in de voormiddag kan vrij nemen om me te begeleiden naar de hoofdstad en naar het Departement van Immigratie.
Hij weet me te vertellen als je niet bekend bent in Colombo is het een heksenketel.

Ik ben hem heel erg dankbaar, dank u vriend.

Nog 5 dagen voor dat de meditatie curcus in Kosgama begint.
Ik heb geen zin om al die tijd in het hotel te blijven afwachten en besluit om gedurende deze dagen Sri Lanka al vast te gaan verkennen.

Waar fiets je gedurende 5 dagen naartoe.
Mijn gevoeld zegt me om naar Kandy te fietsen gelegen op een hoogte van 500 meter.
Naar verluid is het Sri Lanka’s mooiste stad.
Ik boek via Warmshowers, een internsite waar fietsers fietsers een gratis onderdak aanbieden.
En vind een onderkomen bij Benjamin Arumugam en zijn ouders in Kandy.

Zaterdag 7 januari 2012 : Seeduwa – Uthuwankanda 79 km
In alle vroegte vertrek ik, wat een heerlijk gevoel om na bijna 3 weken eindelijk terug te fietsen.
Prachtige natuur, rijstvelden, kleurrijke vogels, veranen, vriendelijke mensen, stortregens en een serieuze beklimming zijn het gegeven van mijn eerste fietsdag in Sri Lanka.

Zondag 8 januari 2012 : Uthuwankanda – Kandy 25 km

Wanneer ik uitcheck uit het guesthouse stel ik vast dat ik geen geld meer heb.
Een vervelende kwestie als je je kamer en eten moet betalen.
Geen nood, de vriendelijke ober en tevens mijn vriend rijd met me in de tuk tuk (driewieler) naar de bank.
Spijtig dat je al vertrekt Ludo, zegt hij, ik had je graag bij mijn thuis uitgenodigd.
Dan kon je enkele dagen blijven en kennis maken met mijn gezin, het kost je niets.
Van het eerste moment dat we elkaar de avond voordien ontmoette klikte het tussen ons.

Na het vereffenen van mijn schuld fiets ik naar een plaats waar vliegende honden in een boom hangen te hangen.

Ze maken een oorverdovend lawaai, het gekke is dat ze niet blaffen.
Vliegende honden zijn reuze grote vleermuizen die gedurende de dag in een boom hangen en gedurende de nacht uitvliegen.

Ze doen me terug denken aan Frankenstein en Dracula.
Als kind zat ik met één hand voor één oog al bibberend naar de capriolen van deze toch wel bijzondere mannen te kijken.
Vele slapeloze nachten hebben ze me bezorgd.
Ja sorry, ooit was ik een watje.
Maar dat was de tijd dat ik nog luiers droeg en flaporen had.

De laatste 25 km naar Kandy blijft het klimmen en klimmen en klimmen, maar…….
oh oh oh wat is de natuur mooi.
Ik kom ogen en oren te kort om alles te kunnen waarnemen.

Onderweg ontmoet ik wederom fijne mensen, o.a een gepensioneerd koppel dat me voorstelt om de fiets in de koffer te steken zodat ik niet hoef ‘af te zien’.
Ik krijg hun adres en moet hen zeker komen opzoeken in Colombo.
Een bed een maaltijd en fijne mensen wachten me op.
Ik stop aan één van de vele fruitkraampjes, eet er een overheerlijke papaja voor 33 euro cent, drink het heerlijke kokossap van kokosnoot voor 25 eurocent.
Apen langs de kant van de weg hopen op een stukje van al dit lekkers.

Aangekomen bij Benjamin’s familie, mijn gastgezin voor de komende 2 dagen maak ik kennis met heel bijzondere mensen.
Het is toch gek hoe alles kan verlopen.
Dan denk ik bij mezelf wat ben ik toch een ongelooflijke geluksvogel dat ik dit alles mag ervaren en ontvangen.
Wederom besef ik dat dit geen toeval is, de mensen die je op je pad moet tegenkomen kan je niet ontlopen.

Zo ook deze mensen niet.
Wat maakt hen zo bijzonder.
Het zijn arme mensen met een hart zo groot als mijn oudste zus Monique haar mond.
Ze leven in een kleine gemeenschap ergens in de bergen van Kandy.
Ik maakt er kennis met het echte leven van Sri Lanka.

Ze hebben geldelijk gezien bijna niets.
De afgelopen jaren hebben ze al meer dan 300 reizigers gehuisvest, dus een bed en eten gegeven.
Dit alles voor het bedrag van 0 euro.

Ze hebben een tuintje waar ze al hun groenten en fruit uit winnen.
Vlees en vis kunnen ze niet betalen, dit zijn voor hen luxe producten.

Gedurende de volgende dagen leert moeder me Sri Lankanees koken.
Ze leert me haar heerlijk curry schotels bereiden.
Niets gaat er verloren, de overschot van het avondmaal wordt s’morgens bij het ontbijt geserveerd.
Wanneer tijdens het koken de gasfles leeg gekookt is, besluit ik om een nieuwe te kopen.
Misschien een raar kadootje, maar 15 euro voor een nieuwe fles is voor deze mensen heel veel geld.
Vader is niet veel zeggend maar gevoelsmatig hebben we een heel goede band met elkaar.
Met een lach en een knipoog begrijpen we elkaar.
Mooi is dit niet?

Hier leer ik Sorin kennen een jonge man van Roemeense afkomst en woonachtig in Kopenhagen - Denemarken.
Hij is ook één van die mensen die je reis bijzonder maakt door de ontmoeting.
Hij werkt voor een NGO (Niet Gouvermentele Organisatie) in Denemarken.
Net zoals ik tracht hij op zijn eigen manier bij te dragen aan een betere wereld.
Daarom is het zo bijzonder dat je elkaar ontmoet.
Dank voor je ontmoeting Sorin en voor je mail, we keep in touch.

Hij vertelt me over zijn vriend die gedurende de Iran-Irak oorlog door Iran reisde.
Op een gegeven moment wordt zijn vriend opgepakt door de politie en voor dagen op gesloten.
Van zijn mede gevangene leert hij enkele woordjes Farci’s (Iraans) spreken en vraagt om een onderhoud.

Urenlang doet hij zijn verhaal aan een politie overste.
Op een gegeven moment spreekt de overste hem aan in het Engels.
Ze hielden hem voor een spion???!!!

Doordat de jonge man low budget reist maakt dat hij zich al heel lang niet meer gewassen heeft en een lange baard draagt.
Aanziet men hem als een ‘verkeerde persoon’.

Hij wordt vrij gelaten onder de voorwaarden dat hij onmiddellijk het land verlaat.
De doelstelling van de jonge man was om zonder enige euro uit te geven aan transport door Iran te reizen.
Dit betekend dat hij het openbaar moet nemen om tijdig het land uit te geraken.
Dit is tegen zijn principe in, hij houd voet bij stuk en wijkt niet af van zijn principe.
Uiteindelijk krijgt hij 4 dagen respijt om het land te verlaten.

Dit verhaal grijpt me aan, het is eens te meer een bewijs dat als je gelooft in je eigen overtuigingen en er niet van afwijkt dat je veel kan verwezenlijken.
Samen met Sorin ga ik de prachtige Boedistche tempel in het centrum bezoeken.

Dinsdag 10 januari 2012 : Kandy – Avissawella 90 km

De morgen van mijn vetrek bij Benjamin’s familie staat moeder extra vroeg op om het ontbijt klaar te maken.
Ik wil vroeg vetrekken omdat het een lange dag beloofd te worden.
Ze heeft rijstpap klaar gemaakt en verteld me dat rijstpap alleen op bijzonder gelegenheden wordt klaar gemaakt, zoals bij een geboorte, bruiloft, begrafenis en……
Ik vertel haar dat ik me zeer gelukkig en vereerd voel dat dit me te beurt valt.
Ludo zegt ze, het is omdat jij een zo bijzonder iemand bent dat ik vandaag rijstpap klaar maak.
Geloof me, als ik dit te horen krijgt springen me de tranen in de ogen en krijg ik er de brok van in de keel.
Het duurt wel 10 minuten voor ik de overheerlijke rijstpap krijg door geslikt.

Het afscheid is zowel voor vader, moeder als mezelf aandoenlijk.
Het zicht wordt vertroebelt door het overtollige oogvocht.

Ludo hopelijk zien we je snel terug.
Zo niet tot achter een paar jaar na je wereldreis.
De deur staat altijd voor je open.
Dank u lieve mensen, jullie geven me wat ik moet missen tijdens het reizen.
De liefde van ouders.

Nogmaals dit zeg ik niet om aan zelf verheerlijking te doen maar om te delen hoe mooi het is om te wereld op een positieve manier te mogen ervaren.

Sri Lanka oh Sri Lanka wat ben je mooi.
Groen-goudkleurige rijstvelden, thee –en rubber plantages, exotische vogels, olifanten, prachtige bergen en bloemen open baren zich.
Ik heb nog geen tijd gehad om naar de vrouwen te kijken omdat er zoveel te zien is in de bomen en in de lucht.

Onderweg ontmoet ik een Duitse fietser die al voor de 3 keer Sri Lanka per fiets komt verkennen.

Woensdag 16 januari 2012 : Avissawella – Kosgama 16 km

Eindelijk is het zover, de grote dag waar ik zolang naar uit gekeken heb is aan gebroken.

Wat vooraf ging :

Na een week in Italië in de aanschijn van Franciscus van Assisi te hebben mogen staan.

Na vijf dagen in 3 Griekse kloosters verbleven te hebben op het Schiereiland Athos.
Er kennis gemaakt te hebben met het Grieks Orthodox geloof.
En een antwoord gevonden te hebben op enkele belangrijke vragen.

Na genoten te hebben van de gastvrijheid en vriendelijkheid van de moslims in Turkije en Iran.

Ga ik me nu verder verdiepen in het Boedisme.
Ik ga een 10 daagse Vipassana meditatie cursus volgen in Kosgama.

Die morgen voor ik vertrek uit het hotel ben ik getuigen van een kleurrijke trouwpartij.

In Kosgama aangekomen fiets ik eerst langs het postkantoor?
Ik heb bij de reisboekwinkel ‘De Zwerver’ uit Nederland 2 landkaarten besteld.
Eentje van Sri Lanka en eentje van Zuid India.
Onderweg vind je geen goede wegenkaarten.
Vermits je niet alle kaarten vanuit Belgie kan meenemen wegens het teveel aan gewicht.
Bestel ik gaande weg de kaarten die ik nodig heb en laat ze dan vervolgens naar een postkantoor sturen, waar ze minstens 1 maand blijven liggen.
Dank u Eva (de zwerver) voor de goede service, de kaarten zijn goed en wel binnen de 10 dagen toe gekomen.

Indien ik iets super dringend nodig heb laat ik het opsturen vanuit België door DHL.
Je betaald er wel voor maar binnen de 5 dagen is je bestelling ter plaatsen, en je bent 100 procent zeker dat het toekomt op één van hun verdeel punten.
Met dank aan Marc, Carina en Dirk die me al iets hebben verstuurd via deze weg.

Kosgama Vipassana Meditatie centrum 11/01/2012 – 22/01/2012

Toe gekomen aan de voet van het hoger gelegen meditatie centrum wacht er me een stevige steile klim.
Geen nood ik wordt aan bemoedigt door 3 jonge supporters en een mede meditatie genote.
Ik ga van start, al zigzaggend om de steilheid te breken klim ik tergend langzaam naar boven.
Oh mannekes dit is echt steil, mijn spieren piepen en kraken maar ik geef niet op.
Tot op het moment dat Eva steigert, ik hou haar stevig vast.
Afstappen of opgeven staat niet in mijn woordenboek.
Ze werpt me uit het zadel, mijn prothese blijft aan mijn klik pedaal hangen.
Ik glijd uit mijn prothese en rol een stuk naar onder.

Mijn supporters club snelt me ter hulp, ze weten niet wat ze zien.
Een fiets met een prothese en een fietser zonder linkeronderbeen.

De jongens trekken met al hun krachten Eva terug recht.
Ja jongens, sorry ze is niet van de lichtste, ze is volslank.

Boven op de berg aan de ingang van het centrum slaan 2 meditatie genoten het tafereel gade.
Ze spurten als een hazewind naar de plaats van het onheil.
Ze nemen de fiets over, ik mag onder geen enkel beding nog fietsen van hen.
Ze duwen beide de fiets naar boven en zijn bek af wanneer we ter plaatsen arriveren.
Dank u vrienden.

Ik moet je niet vertellen hoe al deze mensen geschrokken zijn.
Het voordeel van deze situatie is dat mijn aankomst en intrede in het meditatie centrum geweten is.

Ik vul de nodige toelatingsformulieren in, lever men waardevolle spullen in.

Ik vraag aan de verantwoordelijke wat mijn taak is, vermits ik me eerder al online heb ingeschreven om te mogen dienen ipv te mediteren.
Dienen houd in dat je in de keuken helpt het eten bereiden gedurende 10 dagen voor je collega’s mediteerders.

Sorry meneer Linden u zal moeten mediteren vermits wij in dit centrum ons eigen keuken personeel hebben.

Dit slaat in als een bom, dit is als een bliksemslag bij heldere hemel.
Hier had ik me niet aan verwacht.
Ik had zo uit gekeken, ik had zo verlangd om te mogen dienen.
Ik ben mentaal en fysiek niet voorbereid om 10 dagen te gaan mediteren.
Het voelt aan alsof ze me met de enkels grijpen, onderste boven draaien en als een lasso ronddraaien in een veel te kleine kamer.
Waarbij ik telkens de 4 muren raak met mijn hoofd.
Het is een pijnlijk gegeven.

Ik heb de keus ofwel ga ik mediteren ofwel verlaat ik het meditatie centrum.
Vermits opgeven niet in mijn woordenboek staat en ik naar Sri Lanka gekomen ben om te mediteren zal het mediteren worden.
Het zal zijn reden hebben denk ik bij mezelf dat het zo zal moeten zijn en aanvaard het gegeven.
Het kost me echter nog anderhalve dag voor mijn gevoel zich aangepast heeft.

Wat houd deze 10 daagse Vipassana meditatie in :

Je staat s’morgens op om 4.00 uur en gaat slapen s’avonds om 21.15 uur.
Tussentijds mediteer je 12 uur met tussenposes.

Het is verboden te praten met je collega’s lot genoten, zowel met vrouwen als mannen.
Je kan wat praten in jezelf maar dat doe je ook niet.

Lichamelijk contact of oogcontact wordt ook niet toegestaan.

Lezen en schrijven is verboden.

We slapen met 20 mensen en een 350 tal muggen op 1 slaapzaal???!!!

Er wordt s’morgens gegeten tussen 6.30 – 7.00 uur.
S’middags tussen 11.00 – 12.00 uur.
S’avonds tussen 17.00 – 18.00 uur
Oud studenten waartoe ik zelf behoor krijgen s’avonds alleen maar een kopje thee.

Zo zijn er nog een aantal ‘vervelende’ regeltjes althans ze lijken vervelend maar eens je je overgeeft aan deze gegevens stelt het allemaal niet zo veel voor.

De Vipassana meditatietechniek is Inda’s oudste meditatietechniek en behoord tot het Budhisme.
Het is geen geloofsovertuiging het is een manier van leven.
Het kan gevolgd of beoefend worden door alle geloofsovertuigingen zonder één van deze in vraag te stellen of afbreuk aan te doen.

De laatste eeuwen was de techniek een beetje op de achtergrond verdwenen en verdrongen door de ‘moderne tijd’.
Tot in de jaren 70 een rijke industrieel afkomstig uit India, Goenka genaamd er met in contact kwam en het wereldwijd verspreid heeft.

Goenka was een zeer druk en succesvol zakenman.
De drukte en het succes hadden een uitwerking op zijn gezondheid.
Hij had de wereld al afgereisd en tonnen aan geld uit gegeven aan de beste en duurste specialisten om van zijn ziekte af te geraken.
Geen enkele specialist kon hem helpen tot op het moment hij iemand ontmoete die hem aan rade om te gaan mediteren.

Een monnik, Vipassana meester onderrichte hem de techniek.
Hij genas van zijn ziekte en bracht Vipassana na al die eeuwen terug op de voorgrond.

Terug naar Kosgama :

De eerste 3 dagen concentreer je je tijdens de meditatie op je ingaande en uitgaande ademhaling door je neus.
Met als bedoeling om je geest te kalmeren, aan te scherpen en gevoelig te maken.
Deze gevoeligheid van je geest heb je nodig om de daar op volgende dagen wanneer de echte medetatie van start gaat.
Met je geest ga je de gewaarwordingen of sensaties die in je lichaam plaatsvinden leren observeren.
Gaandeweg ga je merken dat je zowel fijne als onprettige sensaties gewaar gaat worden in je lichaam.
Het is de bedoeling om steeds gelijkmoedig te blijven en niet in te gaan op welke van de gevoelens dan ook.

Wat ben je hier mee in je dagelijks leven???!!!

Het is zoals Budha zegt, verlangen en ergernis doen lijden.

Hoe dikwijls verlangen we niet naar iets en kunnen het maar niet krijgen?

vb. oh had ik maar een goed lief of een goede man of vrouw dan zou mijn leven een heel stuk aangenamer zijn.
vb. oh verdiende ik maar zoveel als mijn buurman of mijn baas dan kon ik ook zo een mooie auto kopen.
vb. oh was ik maar moedig dan kon ik ook een wereldreis maken.

Hoe dikwijls ergeren we ons niet?

vb. stomme trut zie je niet dat de afwas nog gedaan moet worden.
vb. verdomme hangt hij nu weer ladderzat aan den toog, die stomme voetbal ook.
vb. als hij nu niet harder gaat rijden sla ik hem de kop in.

Door je gevoelens te leren observeren en bewust te worden van de momenten van verlangen en ergernis en gelijkmoedig te blijven in deze situaties vergemakkelijk je je eigen leven.

Je mag verlangen je mag je ergeren MAAR verlies je niet in je eigen gevoelens.
Van welke aard deze ook moge zijn.
Handel steeds met een lach wees gelijkmoedig naar situaties toe en wees mededogen naar mensen toe.

vb. een kind kan in zijn onwetendheid of moedwillig een kras op je spik splinter nieuwe auto maken.
Dan mag je uitwendig gerust boos worden of je ongenoegen tonen, maar lach steeds vanuit je hart en blijf inwendig gelijkmoedig.
Het zal je leven vergemakkelen en veranderen.

Terug naar de meditatie we zijn met 30 mannen, 40 vrouwen, 6 monniken, 2 nonnen, een vrouwelijke lerares en de leraar zelf is ook een monnik.

Dit maakt het allemaal wel heel erg bijzonder daar er bij ons in de Westerse meditatie centra niet makkelijk monniken en nonnen aanwezig zijn.

Zoals gezegd de eerste dagen heb ik het zowel psychisch als fysisch heel erg moeilijk.
Mijn geest is onrustig ik kan me niet concentreren op het mediteren.
Mijn gedachten gaan steeds uit naar het fietsen en verhalen schrijven.
Mijn lichaam schreeuwt om recht te staan, het zitten in kleermakers houding is pijnlijk.

Eén van de volgende dagen krijg ik een onderhoud met de lerares, daar zij Engels spreekt.
Zij wijst me op een aantal punten en vraagt hoe het zitten me vergaat.
Ik moet eerlijk toegeven dat het dikke kloten is, natuurlijk in een andere bewoording geformuleerd.
Ze leert me hoe ik dit moet benaderen.
Je moet met je geest de pijn observeren en niet ingaan op je lichamelijke ongemakkelijkheden.
Je moet leren observeren en waarnemen met je geest.
Je moet weten dat de pijn opkomt en weggaat.
Eens je met je geest afstand kan doen van je lichamelijke ongemakken zal het je lukken om te blijven zitten.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan mevrouw van de Budhistische leer.

Met deze wetenschap in het achterhoofd zet ik mijn meditatie verder.
Mijn geest verstild gaande weg maar het zitten blijft een groot probleem.

Tot op een gegeven moment tijdens een korte pauze ik me naar de rand van het domein begeef.
Ik kijk uit over het dal van de prachtige natuur van Kosgama.

Plots wordt mijn aandacht getrokken door een roofvogel ter grote van een buizerd.
Hij zit 1 meter boven oog hoogte op een afstand van 5 meter van me vandaan.
Beweegloos met de ogen dicht en met het aangezicht naar me toe, aanschouw ik hem.
Minuut na minuut zit hij als een standbeeld roerloos en stil op de tak van de boom.
Tot op het moment dat hij zijn ogen opent en me strak en doordringend aankijkt.
Vervolgens de vleugels spreid en weg vliegt.
Dit is het kantel moment in mijn meditatie.
Mijn gids in de hoedanigheid van deze prachtige roofvogel geeft me de kracht en de wijsheid om te doen wat ik moet doen.
Me concentreren op mijn meditatie mijn geest laten verstillen en blijven zitten door niet in te gaan op de pijn.

Het niet praten met elkaar is zo’n een prachtig gegeven.

Ik zit naast iemand op de laatste 2 plaatsen in meditatie hal.
Gaandeweg ontwikkelen we gevoelsmatig een heel sterke band van samenhorigheid en wederzijds respect.

In de eetzaal zitten we ook naast elkaar.
Hij schuift me de stoel weg van tafel zodat ik kan gaan zitten, doet mijn afwas en wil ook nog mijn kleren wassen.

Op een gegeven moment komt er iemand naar me toe waar ik ook een sterke band met heb ontwikkeld.
Hij komt me een cadeautje brengen, een heel klein cadeautje.
Het is niets bijzonders volgens hem maar hij geeft het me met gans zijn hart.
Ik krijg een pakje gemalen havermout vlokken.
Niets bijzonder op zich zou je denken, echter de realiteit is heel anders.

Sinds een half jaar al ben ik op zoek naar gemalen havermout of vlokken. Hoe gek het ook mag klinken tot nog toe kon ik ze nergens vinden.
En nu komt deze man me dit als cadeau geven.
Eens te meer een bewijs dat toeval niet bestaat en je gids voor je zorgt.

Iemand van de keuken, ongelooflijk hoe deze man me verzorgd en bediend.
Het is zeker niet omdat hij dit moet doen.
Het is de gevoelsband van wederzijds respect voor elkaar die dit alles teweeg brengt en mogelijk maakt.

Wat beleef je nog gedurende deze dagen als je vrij bent en niet mediteert.

Neem nu de slaapzaal waar je met zoveel mensen verblijft.
Aan de slaapzaal bevind zich ook de badkamer met 3 douches, 3 toiletten en 2 piscines waar iedereen doet wat hij moet doen.

S’morgens is het altijd lachen geblazen als Sri Lankanezen hun toilet maken.
Wat ze doen als ze hun tandenpoetsen weet ik niet, maar de geluiden die ze voort brengen zijn ongelooflijk.
Ik ben nog niet durven gaan te kijken want de geluiden zijn zelfs angst aanjagend.
De voorstelling die ik er mezelf bij maak is de volgende.

De begin fase van hun tandenpoetsen gebeurd op dezelfde manier als de onze.
In een later stadium, na enkele minuten schrobben gaat het poetsen over in geluiden maken.
Teweeg gebracht volgens mijn eigen objectieve fantasie.
Doordat ze hun tandenborstel in hun keel steken en heel langzaam de hele borstel in hun strottenhoofd duwen.
Om vervolgens met hun vingers langs de onderkant of beter gezegd langs de nooduitgang hem naar buiten te trekken.

Bij Jack’s ass zou men zeggen don’t try this at home (probeer dit niet zelf).

Bij het gadeslaan van de natuur overkomt me het volgende.

Het is donker en zie een lichtje in het gras, ik sluip er geruisloos naar toe.
Ontsteek mijn petzel (hoofdlampje) en zie dat het een vliegje is dat licht geeft.
Dit heb ik nog nooit gezien, in Iran heb ik weleens een glimwormpje onder de boerka van een heel schoon madam gezien maar dit is niet hetzelfde.

Ik bestudeer het lichtvliegje en stel vast dat het niet is wat het lijkt.
Een lichtvliegje brengt normaal het licht voort door heel snel te klapperen met zijn vleugeltjes.
Dit is een modern exemplaar dat met zijn tijd is meegegaan.
Het draagt een batterijtje en zonnepaneeltje op zijn rugje met een draadje aan en een lampje op zijn hoofdje.

Net op dezelfde manier als wij vroeger deden als mijnwerkers, waar is de tijd naar toe.

Op een ander moment sla ik 3 apen gade die in een boom apenstreken uithalen.
Het is een lust voor de ogen om deze gekke koppen in de natuur bezig te zien.
Mijn aanwezigheid werkt echter één van he op de zenuwen.
Hij plukt een kokosnoot en zwiert ze me naar het hoofd.
Op een haar na mist het zijn doel.
Ik denk bij mezelf ‘jij ze lelijke aap’ dat je maar wacht.
Ik draai me om, trek me de broek af, buk me en klets me op de billen.
De aap staat te bulderen van het lachen.
Is het nu om mijn witte fietsers billen of is het omdat ik geen dik rood gat heb zoals hemzelf, wie zal het zeggen.
In ieder geval door bulderen van zijn lach breekt de tak waarop hij staat en breekt af.
Hij dondert met zijn patatten naar beneden en komt terecht op zijn hoofd.
Met als gevolg een groot ei op zijn dwaze kop.
Nu is het de beurt aan mij om te lachen en roep, wie laatst lacht best lacht.
Hij steekt de middelvinger op en verdwijnt in het struikgewas.

Op een gegeven moment kom ik in aanvaring met het heersend gezag van de leraar monnik.
Vermits mijn Eva 11 dagen moet buiten slapen ga ik haar af toe troosten.
Hij betrapt me en spreekt me met een brede glimlach aan.
Gedurende deze 10 dagen mag je niet naar je fiets kijken, je mag hem zelfs niet aanraken.
Je mag alleen maar mediteren.

Ola ola meneer de monnik gedrapeerd met een bruin laken, ik wil uw gezag niet ondermijnen of tegenspreken.

Maar zeg niet zomaar fiets tegen mijn Eva, ze is meer dan dat.
Luister eens goed halve (wegens mijn prothese) westerse salon boedist.
Als je denkt me hier de les te moeten spellen rot dan maar op.

Ola ola meneer de Sri lanakaneze monnik is precies al in Amsterdam geweest, hij spreekt Hollands?

Op de tiende dag mogen we spreken met elkaar, dit is steeds weer speciaal.
Aan één kant wil je die zalige stilte niet doorbreken.
Door het feit dat je niet mag spreken hoef je je ook niet op te winden als je iets niet zint, want je mag toch niets zeggen.

Aan de andere kant ben je heel erg benieuwd naar de mensen die je wilt leren kennen.
Ik stel vast dat ik weer enkele goede vrienden er bij heb gekregen die ik zeker tijdens mijn fietsen ga opzoeken.

Niet alleen mensen van Sri Lanka maar ook Jean-Pierre uit Frankrijk en Gökhan uit Turkije zijn mensen waar ik een diepe band met heb gecreëerd.
Ik blik terug op een bijzondere meditatie met bijzondere mensen.

Het is zwaar geweest maar zeer waardevol.
Zelf heb ik geleerd wat ik vergeten was om gelijkmoedig te blijven.
Indien ik de eerste dagen gelijkmoedig was gebleven had ik niet zo afgezien.
Ik heb de zalige rust in mijn hoofd terug gevonden.
Ik heb inzichten gekregen over mijn verdere reis.

Het beloofd een bijzonder jaar te worden met al mijn bagage aan wijsheid.
Het is een verrijking om intuïtief door de wereld te fietsen.
Ik dank iedereen die hiertoe heeft aan bijgedragen.

Op familiaal vlak wordt het zeker een heel bijzonder jaar.
Mijn broertje Dirk is onlangs 40 jaar geworden.
Mijn oudste zusje Monique wordt binnenkort 50 jaar.
Mijn ouders worden dit jaar beiden 75 jaar.
Mijn neefje Kim en zijn vrouwtje Stephanie verwachten een tweeslachtig kindje.Althans dat denk ik daar zij spreekt over een hij/zij.
En dan staat er nog iets heel erg bijzonders te gebeuren, deze blijde verwachting is echter niet aan mij om te delen.

Voor mezelf fiets ik weer wat verder door Azië en kijk uit naar de projecten van Handicap International in Vietnam, Cambodja en Laos.

Be happy,
Wees blij,
Met een lach wordt het leven veel aangenamer.

Verander door het loslaten van je overtuigingen.