Reisverhaal «Nepal»

Start-to-Cycle - Deel 11 - Nepal | Nepal | 17 Reacties 08 Augustus 2012 - Laatste Aanpassing 09 Augustus 2012

Nepal : 3 mei 2012 – 28 juni 2012

Het land van namasté,
Het land van de Mount Everest,
Het land van de 8 bergen boven de 8000 m,
Het land van Kathmandu, Pokhara, Lumbini, Chitwan’s wildpark, ......
Het land van de Annapura trekking en het basecamp,
Het land van de monastries, gumpa’s en tempels,
Het land van Omani pad me hum, Omani pad me hum, ……
Het land van de eeuwig lachende mensen met een hart zo groot als gans Europa.

Donderdag 3 mei 2012 :

Wederom knijp ik me de billen dicht na het verlaten van een land waar ik me ongelooflijk thuis heb gevoeld.

India 2 maanden geleden was je een onbekende en een ongeliefde voor me.
ik leerde je kennen,
ik leerde van je goede en slechte gewoontes,
ik leerde je waarderen,
ik leerde je ontzettend mooie volk kennen,
Ik leerde hoe ik van je kon houden,
India ik ga je missen.

De grensovergang van Banbassa India naar Mahendranagar in het verre westen van Nepal.

Het is alsof ik een andere wereld binnen fiets.
Voor de eerste keer sta ik achter mijn Eva om haar te duwen.

De weg aan de grensovergang is te vergelijken met een maanlandschap en is alleen maar toegankelijk voor astronauten en duwende wereldfietsers.

De Indische grensbeambten fluisteren me toe, wees voorzichtig in Nepal.
Informeer je bij de douane aan de andere kant van de grens, het is momenteel heel onrustig in Nepal.

Voor de prijs van 80 euro ben ik in mum van tijd de trotse eigenaar van een multi enter visum voor Nepal voor de duur van 3 maanden.

Aan gekomen in Mahendranagar is het alsof ik een spookstad binnen fiets.
Geen auto’s, geen bromfietsen, geen bussen, geen trucks, geen taxi‘s te bespeuren.
Heel veel protesterende mensen bevolken de drukke straten.
Tot aan de kin gewapende politiemannen houden een oogje in het zeil en kijken me een beetje raar aan als ik hen de weg vraag.

Aangekomen in mijn basecamp (hotel) voor de volgende dagen informeer ik naar de situatie.

Nepal ligt al 5 dagen plat van de stakingen, alles is gesloten.

De regering is gevallen, politici proberen een voorlopige regering op poten te zetten.
Er staat hen een zware opdracht te wachten.
In de maand mei moet de grondwet herschreven worden.
Het ziet er naar uit dit een opdracht van lange duur gaat worden.

Elke provincie elke bevolkingsgroep probeert zijn eisen op te eisen.

Stakingen, weg blokkeringen, brandende autobanden, schreeuwende mensen, waar ben ik in Godsnaam terecht gekomen.
Ik kan nog juist mijn urinevocht ophouden voordat ik het in mijn broek doe van de schrik.

De komende dagen ontmoet ik een allegaartje van westerse reizigers die gestrand zijn in het Opera hotel in Mahendranagar.

Zij die niet willen en kunnen wachten in “het oord der kwaad” nemen de nachtbus.
Onder escorte van het leger en politie verlaten ze de onveilige zone.

Gespannen laten ze hun lotgenoten achter in het hotel.

S’morgens bereikt ons het onheilspellend nieuws.
Eén van de twee nachtbussen is aangevallen door betogers met een zwaar ongeval als gevolg, 6 doden en vele gewonden zijn het resultaat.

Bang wachten we de mail af van hen die ons de avond voordien verlieten.
2 dagen later bereikt ons het bevrijdende nieuws, onze vrienden hebben Kathmandu bereikt.
Zij hadden het geluk om in de 2 de bus te zitten die niet werd aangevallen.

Ondertussen leer ik 2 super fijne mensen kennen.
Lucy en Nick een prachtig Frans – Argentijns koppel ze reizen al 10 jaar op een spirituele manier doorheen de wereld.

Lucy verliet als jonge twintigster haar vaderland in Parijs en trok voor een aantal maanden durende reis naar Argentinië.
Daar leerde ze Nick kennen de vlam sloeg in de pan en was niet meer te blussen.
Ze zijn ondertussen al 10 jaar getrouwd en reizen op een heel bijzondere manier hun innerlijke reis.

Om de tijd te doden gaan we te samen met de plaatselijke dokter en directeur hun plaatselijk ziekenhuis bezoeken.
God God God eens te meer besef ik dat wat wij als normaal vinden geen evidentie is in Nepal.
In het westen zou de gezondheidsinspectie dergelijk ziekenhuis onmiddellijk sluiten en met de grond gelijk maken.

Echter deze 2 idealisten bouwen met eigen middelen hun ziekenhuis omdat er in deze streek geen enkele medische voorziening is.
Tenzij dat de mensen enkele uren naar India reizen.

De dingen verlopen zoals ze moeten verlopen.
Als je je bewust bent en het positieve van een bepaalde situatie kan inzien heb je een goede tijd en leer je ontzettend veel, ook van een minder ideale situaties.

De volgende dagen genieten we van elkaars gezelschap, de pannenkoeken met banaan, de rijst met dahl (linzen), de koude Gorka’s (bier), ons terrasje met de mussen en kameleons.

Het leven is goed en het onzekere afwachten duurt lang.
Na 6 dagen besluit ik met heel veel pijn in het hart mijn vrienden voor het leven te verlaten.

Eva staat al enige dagen vol ongeduld met haar gat te draaien.
Haar kennende weet ik dan dat het hoog tijd is om te vertrekken.

Woensdag 9 mei 2012 :

Mahendranagar - Bhusapani - Daljee - Kaluwapur - Kachal - Atariya - Khutiya - Massuliya – Jhunga – Chisapani – 47° C – afstand 124 km :

Donderdag 10 mei 2012 :

Chisapani - Ambaasa - Bhaurigaun – Danpura – Kohalpur – 46° C – afstand 78 km :

Vrijdag 11 mei 2012 :

Kohalpur - Dhakeri - Sikta - Kusum - Amiliya - Rihar - Satbariya – Uchanimbu – Lamabi – 47° C – afstand 114 km :

Zaterdag 12 mei 2012 :

Lamabi - Bangaun - Sisahaniya - Mourigat - Bhaluwang – Shivagadhi – Chanauta – 46° C – hoogte 570 - 290 m – afstand 64 km :

Zondag 13 mei 2012 :

Chanauta - Champapur - Gorusinge - Tilaurakot - Taulihawa – Parsa – Lumbini – 46° C – afstand 55 km :

De afgelopen 5 dagen waren verschrikkelijk warm zeg maar heet.
Gelukkig heb ik geen hersenen en hoef ik me geen zorgen te maken dat ze beginnen te koken onder de brandende zon.

In combinatie met de afgelegde kilometers moet ik diep in mijn energie potje graaien om Lumbini te bereiken.

Wat me de voorbije dagen erg opgevallen is, dat Nepal arm zelfs heel erg arm is .
Het voelt raar aan, hier had ik me totaal niet aan verwacht.
Ik besef plots dat ik door één van de armste landen in de wereld fiets.

Maar de mensen zijn zo ongelooflijk vriendelijk en gastvrij.

De natuur is ronduit fascinerend mooi en zeker de stukken die ik door of langs de natuurparken fiets.

Ik wordt herhaaldelijke malen gewaarschuwd om niet wild te kamperen.
Het gevaar zou te groot zijn dat er een krokodil, tijger, neushoorn, olifant of ander wild op mijn schouders zou tikken en me de vraag zou stellen wat ik in Godsnaam in hun tuin verloren heb.

Het is heerlijk fietsen dezer dag
Door de algemene stakingen valt er geen enkel verkeer te bespeuren.
Ik fiets al 5 dagen doorheen Nepal of het autoloze zondagen zouden zijn.

Aangekomen in Lumbini drapeert de hitte zich over me heen.
Ik ga opzoek naar een hotel voor de komende dagen om me even te verbergen voor de zon.
Duur goedkoop niets kan me bekoren, rusteloos zoek ik en zoek ik maar vind mijn plekje niet.

Ik spreek mijn innerlijke gids aan om me ter hulp te schieten.
Op een gegeven moment wordt ik aangesproken door een vriendelijke Nepalees, bestaan er andere?
Hij raad me aan om een onderkomen te zoeken in het Koreaans Boeddhistisch klooster.
Wat een prachtig idee, dank u wel door de engelen gezonden redder in nood.

Eerst even kort toelichten wat Lumbini zo bijzonder maakt.
563 jaar voor Christus werd in deze plaats een heel bijzondere man geboren.
Zijn naam is Siddhartha Gautama beter bekend als de Buddha.
In de Maya Devi tempel onder een Bodhi tree (boom) zag Zijne Heiligheid het daglicht.
Sinds 1978 wordt rond dit spirituele hart een park van 2,5 bij 4 km ontwikkeld waar monastries (kloosters) van over gans de wereld hun wijsheid en schoonheid ten toon spreiden.

De komende 2 nachten en 3 dagen vind ik een bescheiden kamertje in het Koreaans klooster voor de prijs 4 euro, 3 maaltijden in begrepen.
Hier vind ik de fysieke, mentale en spirituele rust waar ik aan toe ben.

S’morgens en s’avonds raak ik diep ontroerd door de gebedsdienst in het klooster.
Ik versta er wel geen reet van maar de energie en de sereniteit die er heersen zijn met geen woorden te beschrijven.

Het bijzondere is dat de ganse tempel tijdens beide diensten vol met kaarsen staat.
Monniken en vrijwilligers staan zij aan zij om de kaarsen te doen branden.
Dit stelt me in de mogelijkheid om een kaarsje te laten branden voor familie en vrienden.

Dezer dagen wordt mijn eigen familie zwaar getroffen door gezondheidsproblemen.

Ik bid en vraag om hulp voor mijn zus Nicole.
Ze is een ongelooflijk sterke vrouw en draagt haar lot op een waardige en moedige manier.
Lieve zus je positieviteit zal je er boven op helpen.

Broertje Dirk en Sara ik bid voor jullie ongeboren spruit.

Mijn ontmoetingen dezer dagen in Lumbini zijn wederom sterke, krachtige ontmoetingen.

Op een gegeven moment wanneer ik naar de geboorteplaats van de Buddha fiets kruis ik het pad van een zingende Roemeen.
Ik stop en vraag hem wat hem zo vrolijk stemt.
Hij is al zingend aan het bidden en vraagt om hulp om zijn reis de komende tijd een richting te geven.
Na ons diepgaand gesprek danken we elkaar om de ontmoeting.
Beiden geeft het ons de wijsheid en het inzicht om onze spirituele reis verder te reizen.

Voor 1 dag vorm ik een trio met een vriend uit Oostenrijk en een heel bijzondere Tibetaan.
We luisteren geboeid naar elkaars levensverhaal.

De Tibetaan is aan een “walk for peace” vredeswandeltocht van 3000 km bezig.
Hij wil Tibet onder de aandacht van de media brengen.
Hij vraagt om een vrij Tibet waar zijn volk ongedwongen hun leven en cultuur kunnen leven en beleven.

Hij weet nu al wanneer hij de grens van Tibet zal bereiken dat de Chinezen hem voor jaren in de gevangenis zullen stoppen.
Dit houd hem echter niet tegen om voor zijn ideale, voor zijn volk te strijden.
Dit soort van dissidenten kan China missen als tandpijn.

Is dit niet wraak roepend, zo’n vrede lievend volk als de Tibetanen dat om hulp schreeuwt wordt gewoon door een grootmacht als China vermorzeld.
De wereld kijkt er naar en is bang voor het gebrul van de Chinese Dragon (leeuw) .

Dinsdag 15 mei 2012 :

Lumbini - Parsa - Bethari – Bhairahawa - Butwal - 46°C - hoogte 325 m – afstand 46 km :

Donderdag 17 mei 2012 :

Butwal - Dobhan – Bartung – Tansen - 44°C - hoogte 325 - 1450 m – afstand 44 km

Vroeg in de morgen zet ik definitief de klim in doorheen de bergen van de Himalaya.
De Natuur veranderd drastisch, het is adembenemend fietsen.

Steile rotspartijen aan beide zijden van de weg leiden me richting Pokhara.
De rivier diep beneden me buldert zich een weg doorheen de bedding.

Aangekomen in Tansen zou ik me volgens de Lonely Planet in een pittoresk dorpje bevinden.

De werkelijkheid is totaal anders, het heeft meer van een spookstad weg dan van een niet te missen bezienswaardigheid.

Stakende mensen, gesloten winkels en gewapende politie die de menigte in toom tracht te houden zeggen me dat ik me nog steeds in een gespannen situatie bevind.

Mensen protesteren nog steeds tegen het politieke systeem en ‘vechten’ voor hun rechten.

Al fluitend passeer ik de woelige massa op zoek naar een bed voor enkele nachten.

Aangekomen in hotel Srinagar wordt ik er hartelijk verwelkomt door de eigenaar die me na het aan horen van mijn fietsuitdaging een fikse korting cadeau doet.

Hier ontmoet ik 4 bijzondere mensen Ria, Beth en Meg van Australië en Rob Buchanan van New- Zealand.

Rob heeft zijn eigen NGO    www.mend.org.nz [email protected]
In Nepal heeft hij verschillende centra’s opgericht waar mensen met een handicap terecht kunnen voor een prothese.
Hij werkt nauw samen met Handicap International.

Beiden zijn we onder de indruk van elkaars project.
We bekijken op welk niveau we iets kunnen beteken voor elkaar en hoe we kunnen samenwerken.
Het worden enkele prachtige dagen van samenzijn.

Zaterdag 19 mei 2012 :

Tansen - Bartung -Ramdi - Waling – Dahathum - Syangja - 40°C - hoogte 1450 - 450 - 900 m – afstand 88 km :

Zondag 20 mei 2012 :

Syangja - Karkineta - Naudanda Syangja - Pokhara - 40°C - hoogte 900 - 1150 - 885 m – afstand 39 km :

Eindelijk is het dan zover ik bereik Pokhara.
Pokhara, Dam Side and Lake Side (aan het meer).
Pokhara het paradijs voor de paragliders.
Pokhara de poort tot de Annapurna trekking.
Pokhara de plaats om te genieten van het goede leven.

Hier ontmoet ik mijn ‘blood brother’ en grote vriend Stany.
Enkele weken geleden liet hij me weten dat hij me wilde verrassen???!!!

Hij wil me verrassen door mijn 51ste verjaardag samen te vieren in Nepal.

Wohw hier heb ik naar uit gekeken.
Ik leeft ernaar toe.
Ik wil hem op mijn beste ik ontvangen.
Ik ga naar de kapper en laat me het beste kapsel aanmeten.
Ik ga naar de pedicure en manicure, als dat maar blijft duren.
Ik laat me epileren en masturberen.

Mijn bikinilijn wordt bij gewerkt tot onder mijn oksels er is geen haartje meer te bespeuren.

Ik koop me een Nepalese string om indruk te maken.
Eva berg ik op voor de komende 10 dagen.
Ze is er niet gelukkig mee maar vrienden gaan voor.

Voordat mijn Balinese God (Stany woont in Bali, Indonesië) neerdaalt ga ik 3 dagen naarstig op zoek naar een geschikte tempel (hotel) voor zijne heiligheid.

Trappen, drempels en opstapjes bemoeilijken de toegang naar de hotels.
Alle hotels hebben te smalle deuren om van de slaapkamer naar de badkamer te gaan.
Ik heb een probleem om iets geschikts te vinden.
Stany heeft echter nog een groter probleem, hij geraakt niet op de pot.

Uiteindelijk vinden we een aangepast onderkomen in de Bleu Planet Lodge bij Ram.

De komende dagen worden fantastische dagen, het is een heerlijk weerzien niet alleen met mijn vriend Stany maar ook met Nick en Lucy.

Ik leer er Sara en Sammy kennen een fietsend koppel uit Schotland.
Deze low-budget fietsers slapen voor 90 procent in de tent gedurende hun jaren durende tocht.

Martin de fietsende Tiroler die beter Engels spreekt dan Italiaans

Woensdag 30 mei 2012 :

Voor de tweede keer op rij vier ik mijn verjaardag onderweg.

Vorig jaar te samen met mijn familie in het idyllische dorpje Polignano in de hiel van Italië.

Dit jaar vliegen Stany en ik vanuit Pokhara naar het prachtige Jomsom op 2180 m.
Jomsom is gelegen in het Mustang district op de Annapurna trekking.
Vermits we beiden geen wandelbenen hebben is vliegen een goede oplossing.

Op de luchthaven leren we een heel bijzondere man kennen.
Mr. Dihmal heeft een filmstudio hij gaat een locatie uitzoeken in Upper Mustang aan de grens met Tibet voor zijn volgende film project.

www.films-adfilms.com

In het verleden heeft deze actieve vijf en zestiger onder andere reclamespots gemaakt voor een energiedrank tijdens de wereldvoetbalcup.
Samsonite behoort ook tot zijn cliënteel.

Heel fier verteld hij dat één van zijn grootste projecten uit een crew van 700 mensen bestond.
Hoog in de bergen ging hij voor een maand filmen.
Tijdens dit gebeuren pootte hij een heel dorp neer ergens in ‘the middel of nowhere’ .
De man krijgt alles geregeld, hij straalt van zelfvertrouwen.

Hij stelt voor dat hij ons de komende dagen gaat vergezellen zodat hij zich over ons kan ontfermen.

Niet dat Stany en ik kleine kinderen zijn maar Mr. Dihmal heeft gewoon een groot hart.

De bek valt ons open wanneer het kleine vliegtuigje hoog tussen de rotsformaties zijn weg vliegt.
Een indrukwekkende natuur openbaart zich.
Steile rotsen, wit besneeuwde toppen een stralende zon en schapenwolkjes doen ons wegdromen.

Aangekomen in Jomsom openbaart zich een totale andere wereld.
Het is een prachtige plaats om te verjaren en te genieten van het leven.

We klinken en we drinken……

Vrijdag 31 mei 2012 :

Vroeg in de morgen met een lichte kater verlaten we Jomson per jeep.
Te samen met Mr. Dimalh doen we een trekking op onze manier naar het 3200 meter hoger gelegen Muktinath.

Muktinath is een heilige plaats voor Boeddhisten, Hindoeïsten en Westerse tisten???
Wederom genieten we van een adembenemend mooie natuur en een mooie dag.

Zaterdag 1 juni 2012 :

We nemen afscheid van onze vrienden in het hotel en van een heel bijzonder man Mr. Dhimal.

Onze privé vlieger vliegt ons terug naar Pokhara waar me een grote verjaardagsverrassing te wachten staat.
Stany heeft alle onderdelen vanuit Bali mee gebracht om een witte chocomouse taart te maken.

Na maanden van ontbering kan ik u verzekeren dat een zelfgemaakte taart smaakt.
Toch zeker als je hem kan verorberen in het bijzijn van goed gezelschap.

De daarop volgende dagen slaat het noodlot toe, ik wordt voor de eerste keer ernstig ziek.

Is het nu van de taart of van het gezelschap…….???

In ieder geval koorts, een blaasontsteking, geen eetlust vellen onze jonge vijftiger.
Na dagen van lijden en afzien ga ik op aanraden van mijn vrienden naar de spoed van een plaatselijk ziekenhuis.

Wat we daar te zien en te ruiken krijgen tart alle verbeelding.
Dit wordt een ziekenhuis genoemd, het heeft eerder weg van………???
De hygiënische toestand is met geen woorden te beschrijven, zwijg stil van de deskundigheid.
Dit is misschien geen eerlijk oordeel vellen daar de mensen zich behelpen met de middelen die ze hebben.

Het ergste van al is nog de pisgeur die onze neusgaten vullen.

Een aantal uren later en een hoop onderzoeken verder luidt de diagnose :

Nierstenen, problemen met de lever, gal en prostaat.

Amaai mijne frak ik begin mijn 51 ste levensjaar op een bijzondere wijze.
De helft van mijn ingewanden schijnen niet meer in goede staat te zijn na het vieren van mijn verjaardag op hogere hoogte.
Ik zet alles eens op een rijtje en kom tot de vaststelling dat ik geveld ben door een hoogte ziekte, gecombineerd met te weinig drinken en te veel zon op mijne bol.
Dit heeft een blaasontsteking veroorzaakt met koorts en geen eetlust als gevolg.

Ik ga samen met Nick en Lucy naar een Tibetaanse dokter om het eens door andere ogen te laten bekijken.
De dokter bevestigd mijn vermoeden, hoogteziekte is de grote boosdoener van mijn tijdelijk afzien.

Ongelooflijk hoe deze arts zijn diagnose stelt, hij voelt aan beide polsen naar de hartslag en stelt alzo zijn diagnose.

Maandag 4 juni 2012 :

De vlaggen halfstok in Pokhara vele mensen rouwen.

Nee niet omdat ik genezen ben en het varken weer kan uithangen.
Maar omdat mijn speel kameraadje terug naar Bali vliegt.

Dank u vriend voor de mooie tijd die we samen hadden.
Ik ga je missen.

Nu Stany vertrokken is wil ik achter zijn rug een kleine anekdote vertellen van afgelopen dagen.

Op mooie zonnige morgen gaan we ergens ontbijten in een familie restaurantje.
Het dienstertje van 12 jaar vraagt aan Stany waarom hij in een rolstoel zit.
Haar fijn legt mijn vriend het meisje uit wat hem overkomen is.
Ik luister voor de 3698ste keer heel gefascineerd naar Stany’s wedervaren.

Wanneer het jonge dienstertje zich tot mij wend om de bestelling op te nemen fluister ik haar toe dat mijn vriend kan lopen maar dat hij daar te lui voor is.

De volgende morgen wanneer we terug keren naar het zaakje is het meisje niet meer zo vriendelijk als de dag voordien.

Heel boos wend ze zich naar Stany en zegt hem, “je kan maar beter rechtstaan en niet zo de komediant uithangen”.

Heel geschrokken, verbouwereerd en met een mond vol tanden kijkt mijn vriend het dienstertje aan.

Waarop ze zegt “hang de onnozelaar niet uit en sta recht” want je vriend (dus ik) heeft gisteren gezegd dat je helemaal niet verlamd bent en dat je kan lopen.

Zo zie je maar wat je al lachend tegen iemand verteld kan heel anders overkomen.

Ik heb het nog nooit zo moeten uitleggen tegen mijn vriend om het goed te maken, zelfs niet tegen een vrouw.

Sorry vriend, het was als graptje bedoeld maar het meisje begreep het anders.

Het leven gaat verder zijn gangetje……..

Ondertussen is me ter oren gekomen dat de grens met Tibet gesloten is, er is geen doorkomen aan.

Wegens een nieuwe Chinese visum wet is het niet meer voldoende om in groep door Tibet te reizen.
Je kan enkel nog toegang krijgen wanneer je een groep met 5 landgenoten vormt.

Verdomme toch voor de 2 maal zie ik mijn Tibet droom aan mijn neus voorbij glijden.

Maar zoals alles heeft dit ook weer zijn reden en zijn positieve kant, alleen je moet uitvissen wat deze is.

Ik denk en ik denk,
Ik tob en ik tob,
Ik vis en ik vis.

Voor Stany’s vertrek bespreek ik mijn probleem en vraag hem om samen door Tibet te gaan fietsen zodat we onze oude droom kunnen verwezenlijken.
Onmiddellijk beginnen we plannen te smeden.
Juli/Augustus 2013 wordt voor opgesteld als haalbare datum.

Eén van die dagen in Pokhara leer ik een heel bijzonder iemand kennen.
Laura is haar naam,
ze is een 23 jarige schoonheid uit Duitsland.

Wat maakt haar voor mij zo bijzonder.
Ze is de dochter van haar vader.
Haar vader is de ontwerper en fabrikant van de Ortlieb fietstassen.

Buiten de fietstassen van Vaude die je bij Eric Schuijt van de vakantiefietser in Amsterdam kan kopen www.vakantiefietser.nl

Zijn de Ortlieb tassen zowat de bekendste fietstassen.

In plaats dat Laura op haar lauweren gaat rusten en op de kosten van haar vaders rijkdom leeft, leeft ze haar eigen leven.
Ze woont en werkt voor 1 jaar in Pokhara, Nepal waar ze gedurende deze periode vrijwilligerswerk doet in een instelling voor kinderen, is dit niet mooi.
Een jonge vrouw die haar alles kan permitteren wat ze maar wil gaat vrijwilligers werk doen in één van de armste landen van de wereld.

Mooier nog ze loopt helemaal niet te koop met haar afkomst en wil eigenlijk niets met fietsers te maken hebben.
Het duurt dan ook enkele dagen voor ik toegang tot haar krijg.

Vrijdag 8 juni 2012 :

Pokhara - Lekhnath - Khairenitar – Tharpu – Damauli – temp. 44°C hoogte 885 - 500 m – afstand 56 km :

Na een vakantie van 19 dagen ben ik dol gelukkig dat ik weer kan gaan fietsen.

Eva echter kijkt me heel bedenkelijk aan, in haar blik kan ik aflezen “wie ben jij vreemdeling”
Ja sorry meiske maar er is meer dan alleen maar fietsen.

Mijn jongste zus Francine is er echter niet gerust in.
Volgens een documentaire op National Geographics zou de weg van Pokhara naar Kathmandu een dodensweg zijn.

Trucks, bussen, auto’s, brommers, veel te druk verkeer, haar speld bochten, landslides (aardverschuivingen) zijn de gegevens van deze route.

Vermits zij een verstandige vrouw is kan ik volgens haar maar beter de bus nemen.
Ik heb 2 mogelijkheden :

ofwel volg ik haar goede raad op,
ofwel ga ik zelf uitvissen wat er allemaal van waar is.

Zo als jullie al kunnen raden kies ik voor de verstandige oplossing en ga zelf op onderzoek uit.

Zaterdag 9 juni 2012 :

Damauli - Dumre - Anbukhaireni – Mugling – Kurintar – temp. 44°C hoogte 500 - 750 - 550 - 750 - 430 m – afstand 62 km :

Een ongelooflijk mooie natuur zijn de gegevens van de dag.

Onderweg sla ik af om Bandipur te gaan bezoeken.
Dit is een bijzonder bergdorpje waar alles gebleven is zoals het ooit was.
De Newari leven hier hun terug getrokken leven ver weg van de moderne tijd.
Je hebt er een prachtig zicht op de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya.

Allee deze informatie heb ik van horen zeggen want……
……want voor de eerste keer gedurende mijn reis geraak ik niet op mijn bestemming.

Niet omdat Eva haar kuren heeft of er geen zin in heeft maar…… ……voor de eerste keer krijgen mijn benen me niet naar boven geduwd.

Ik duw en ik duw,
ik duw en ga ipv vooruit achteruit,
ik stel vast, voor de eerste keer geraak ik een helling niet op……
………de berg is gewoonweg veel te stijl.

Wat is dit voor een raar gegeven hier voel ik me helemaal niet goed bij.

Ik kijk verontwaardigd rond me of niemand me ziet en draai me met de staart tussen de benen terug in de richting waarvan ik gekomen ben.

Zondag 10 juni 2012 :

Kurintar - Fishling - Benighat - Maleku - Baireni – Mahadevbesi – Noubise - temp 47°C - hoogte 430 - 850 m – afstand 67 km :

Jongens, jongens, jongens wat is de natuur mooi.
Ik vergaap me aan 1001 dingens.

Laat in de namiddag arriveer ik in Noubise.
Ik ben moe, heb honger en geen zin meer om de lange klim naar Thankot aan te vangen.

Ik stop aan een restaurant om de dorst van mijn inwendige mens te lessen en vraag aan de eigenaar of hij geen slaapplaats voor de nacht heeft.
Nee luid het verdict……

Verdomme toch denk ik bij mezelf als ik vertrek.
Ik heb echt geen zin meer om nog verder te fietsen.

Dan zit er niets anders op dan een tweede poging te wagen.
Ik begeef me terug naar de vriendelijke uitbater van het restaurant en leg hem uit dat ik te moe ben om nog verder te fietsen.
Ik vraag of ik niet in zijn feestzaal mag slapen.
Een aanwezige klant moeit zich in het gesprek en dringt aan bij de eigenaar.

Voor ik het goed en wel besef sta ik met Eva op het podium van de feestzaal……
……nee niet om de lege zaal toe te spreken maar om mijn matrasje voor de nacht te spreiden.

Op de toiletten in een emmer water was ik me het zweet van het lijf.
Even later bied me de eigenaar een pizza aan op zijn kosten.

Jongens, jongens, jongens een mens moet maar geluk hebben in zijn leven.

Dood moe wil ik in mijn slaapzak kruipen als mijn vriend eigenaar me komt vertellen dat hij nog een tafel met luidruchtige klanten verwacht.

Geen nood, hij belt een vriend op en even later sta ik met mijn heel hebben en houden aan de villa van een kippenboer.
De goedhartige man die ik eerder in het restaurant ontmoette bied me een kamer aan in zijn woning.

Gek hoe alles kan verlopen, sta me toe om kort toe te lichten.
Wanneer ik eerder in de late namiddag toekom in het dorp en een grote villa passeer denk ik bij mezelf dit stulpje zou een mooie plaats zijn om de nacht door te brengen.
5 uren later lig ik met mijn luie patatten in de villa van mijn vriend de kippenfokker.

Versta me niet verkeerd mijn vriend fokt niet met zijn kippen maar hij kweekt de twee potige eierleggers.

Dank u vriend ik heb geslapen als een kip op zijn polder.
Ik heb zelfs een ei gelegd of zijn het de mijne die zijn afgevallen???!!!

Maandag 11 juni 2012 :

Noubise – Thankot – Kathmandu – temp. 38°C - hoogte 850 - 1550 - 1340 m – afstand 39 km :

Vroeg in de morgen, iedereen slaapt nog.
Ik zet me in het zadel en vang de beruchte klim naar Kathmandu aan.

Gelukkig is het niet zo heet als afgelopen dagen.
Maar het is toch puffen en zweten geblazen.
Een verfrissing is dan ook meer dan welkom.

En dan is het moment aangebroken, de aankomst in de hoofdstad van Nepal, Kathmandu.

Als ik terug blik naar de begin periode van mijn fietstocht,
dan had ik een hekel aan grote steden.
Ik had een heilige schrik om een stad in te fietsen,
het angstzweet brak me steeds uit.

Nu zoveel maanden later is het een uitdaging geworden om door de vele drukke straten mijn weg te banen.
Sinds ik mijn angst overwonnen heb is het lachen geblazen om een stad te doorkruisen.

Wanneer ik Kathmandu binnen fiets valt me de bek echter open van verbazing.
Zo vlug als hij open gaat gaat hij ook weer dicht.
Als ex-mijnwerker ben ik wat stof gewoon maar wat hier allemaal in de lucht hangt doet de koolmijn verbleken.

Wat een drukte, wat een verkeer, wat een stof, wat een stank, wat een lawaai alles wat zich voort beweegt claxonneert.
Ik heb de indruk dat zelfs de vogels claxonneren.

Shit waar ben ik nu terecht gekomen.
Ga ik hier de volgende 3 weken moeten vertoeven.

Gelukkig vind ik een rustig onderkomen in het Pilgrims Guesthouse in Thamel.

Als het aan mij ligt vertrek ik hier morgen al,
maar zo eenvoudig ligt het niet.
Eind juni heb ik een project met Handicap International in Kathmandu waar ik heel erg naar uit kijk.

Maar wat ga ik hier in Godsnaam 3 weken uitspoken.
Maar zoals altijd heeft dit ook weer zijn reden waar ik later zal achter komen.

De volgende dagen en weken ontmoet ik weer heel bijzondere mensen.

Ik zie mijn Frans - Argentijnse vrienden Lucy en Nick terug.
Ongelooflijk hoe we op zo’n korte tijd aan elkaar gehecht zijn geraakt.

Het worden onvergetelijke dagen van samenzijn.
We gaan elkaar zeker later terug zien in Bali, Argentinië of Toulouse.

Ik zie Sarah en Sammy mijn Schotse fietsvrienden terug.
Sarah is een voortreffelijke kok en Sammy een voortreffelijk straat muzikant.
Terwijl Sarah kookt rammelt Sammy op de potten, pannen en Sarah’s billen, wat kan liefde toch mooi zijn.

Ik zie mijn Duits – Oostenrijkse fietsvrienden Anna en Christian terug, hen heb ik leren kennen in Kandy, Sri Lanka.

Met Anna krijg ik een sterke spirituele band.

Via haar volgen we samen een klankschalen healing.
Eén van die dagen vieren we met zijn allen Anna’s en Christian’s één jarig bestaan als wereldfietsers.

Lekker eten, heerlijk schuimend bier, verhalen en reizigers maken er een perfecte avond van.

Eén van deze dagen leer ik Reto een Zwitserse fietser van formaat kennen, het klikt onmiddellijk tussen ons.
Zijn reis zit er voorlopig bijna op, het is te zeggen.

Hij vliegt van Kathmandu naar Oman in de Verenigde Emiraten waar hij zijn fiets en bagage achterlaat.
Vervolgens vliegt hij naar Zwitserland waar hij gedurende 3 maanden als mountain bike instructeur den broden gaat verdienen.

Reto heeft weinig geluk laat hij me weten,
hij is van de moesson regen in Nepal naar de moesson regen in Zwitserland verhuisd.

Ik zie mijn grote Tiroolse fietsvriend Martin terug.

We zullen elke avond met elkaar gaan dineren.
Nee we zijn niet verliefd, het is gewoon fijn om een maaltijd met iemand te kunnen delen.
Wanneer het dan nog een fietser is, is er genoeg stof om over te praten.
Vrouwenbillen komen er dan niet aan te pas.
Ja sorry dames een man blijft een man.
Er gaat niets boven een vrouw maar voor een fiets en bijhorende verhalen pleeg je overspel en ruil je de borsten in voor wielen.

Ik ontmoet nog zo vele fijne mensen dezer dagen.
Nee, ik ben nooit eenzaam en alleen.

Ik leer 3 mooie Belgen kennen An, Tessa en Nicolas.
Nee het zijn geen Oude Belgen zoals mijn vrienden Astrix en Obelix.
Het zijn jonge wereldreizigers en backpackers van formaat, met een gouden hart.
Hun reizen combineren ze met goede doelen en vrijwilligers werk.

Sorry An dat ik geen foto van u heb maar ik draag je mee in mijn hart.

Spijtig genoeg slaat het noodlot toe in hun laatste weken van reizen.

Het levensloze lichaam van een jonge Belgische vrouw (23 jaar) wordt terug gevonden op een trekking in de Himalaya.

Via hun reisblog worden ze gecontacteerd door de ouders van het verdwenen meisje.

Er wacht hen een zware opdracht.
Een zoektocht op touw zetten naar het verdwenen meisje.
An neemt hierin het voortouw, ze gaat tot op de bodem van haar krachten.

Het vergt zoveel van haar, dat ze na het terug vinden van het verdwenen meisje serieus ziek wordt.
Ze besluit om vervroegd naar huis terug te keren.

Ze had echter nog andere plannen in Nepal.

Sta me een korte toelichting toe :

An is een Limburgse en werkt met gehandicapten in Berkenhof, Leopoldsburg.
Ze heeft samen met haar collega’s een grote som geld ingezameld om te schenken aan een goed doel in Nepal.

Door haar vervroegde terugkeer naar België kan ze deze schenking niet doen, wat voor haar een zware teleurstelling is.

Zoals altijd verlopen de dingens zoals ze moeten verlopen.

An heeft ondertussen kennis gemaakt met mijn fietsproject en de samenwerking met Handicap International België.

Ze vraagt me in alle vertrouwen of ik het ingezamelde geld kan doneren aan een project van Handicap International in Nepal.

Via Johanna Plas de persverantwoordelijke van de Belgische afdeling is er een samenwerkingsverband met Handicap International (HI)Nepal gestart.

Eind juni heb ik een ontmoeting en meeting met (HI) in Kathmandu.

Zo zie je maar weer wanneer er vertrouwen bestaat tussen mensen kunnen er grootse dingen verwezenlijkt worden.

Bij deze dank ik in naam van Handicap International (HI) België, Nepal en het International Disabled Fund voor het vertrouwen en de donatie van An en haar collega’s van Berkenhof, Leopoldsburg, België.

Wat is er nu precies gezegd en gedaan op de ontmoeting met HI.
Op 25 juni is er een eerste samenkomst om de krijt lijnen uit te zetten van de meeting.
Op 27 juni is het dan zover, de grote dag waar zowel de mensen van HI België – Nepal – National Disabled fund en mezelf naar uit hebben gekeken.

Op de samenkomst zijn 14 verschillende media vertegenwoordigd.
Journalisten van kranten, radio –en TV stations tonen hun belangstelling.

Het wordt een groot succes.

HI Nepal legt uit waarvoor ze staan.
In heel Nepal ondersteunen zij aller handen projecten en instellingen die met gehandicapten werken.
In Kathmandu hebben ze 5 van zulke organisaties die ze steunen.

International Disabled Fund is één van hen.
Zij werken met kinderen en volwassenen met amputaties.
Ze staan tevens in voor de prothesen en revalidaties.

Wat is mijn bijdragen in dit geheel.
Ik heb kunnen uitleggen wat mijn ervaringzn zijn tijdens de ontmoetingen met mindervalide in Nepal.

Vanuit het perspectief als westerling heb ik naar de overheid kunnen toelichten wat er gedaan kan worden om de levenskwaliteit van minder validen te verbeteren.

Sta me toe:

Voor ons in het westen is het heel normaal dat gebouwen toegankelijk zijn voor iedereen.
Wegen en stoepen aangepast zijn aan de node voor mensen in een rolstoel of voor degene die minder goed te been zijn.
In Nepal is er niets aangepast, het is gewoon weg een ramp om hier te leven met een handicap.

Ik ontmoete een man van 75 jaar met een amputatie hij liep al 35 jaar op krukken rond.
Gewoonweg omdat hij niet wist waar hij naartoe kon gaan voor een prothese.
Vermits hij arm is en niets bezit kan hij zich deze ‘luxe’ toch niet permitteren dacht hij.
Echter daar zijn nu net HI en National Disabled Fund voor om deze mensen niet alleen aan een prothese te helpen maar ook om financieel steun te bieden.

Een andere man die ik ontmoete kon niet geloven dat ik kon fietsen met een prothese.
Wanneer hij met zijn prothese een kleine stukje wandelde lag zijn been al open.
Hij had ook een onderbeen prothese net als mezelf, maar door de aard van prothese kon hij zijn knie niet buigen.
Dit soort van situaties raken me diep door het feit dat je weet hoe erg deze mensen hun leven wordt beperkt.

Een andere man die ik ontmoete is verlamd.
Zijn dorp is gelegen ergens in de bergen van Nepal.
Zijn straat is zo steil dat hij met zijn rolstoel het huis niet uit kan.
Zijn leven speelt zich af in de deur opening van zijn huis.
Dit zijn pijnlijke toestanden om te aanhoren.

Een andere man met 2 amputaties verplaatst zich dmv een roelstoel omdat hij geen protheses heeft.
Doordat de stoepen meer lijken op een bouwwerf dan iets waar je je gemakkelijk en veilig over kan begeven.
Moet de man telkens uit zijn rolstoel kruipen, zich op de stompen van zijn benen om het obstakel heen manoeuvreren.
Triestig is dit.

Na afloop van de meeting wordt ik nog door verschillende journalisten apart geïnterviewd.

Als afsluiter krijg ik van Mr. Prakash een rondleiding in het hoofdkwartier van Handicap International in Kathmandu alsook in het centrum van het International Disabled Fund.

De dag nadien wijden de kranten een mooi artikel aan het gebeuren.
Enkele TV -en radio stations zenden een interview uit.

Handicap International Nepal en België, het International Disabled Fund zijn meer dan tevreden met het resultaat.

Ik zelf ben een over gelukkige jongen die een kleine bijdrage heeft kunnen leveren door de noden van de mindervalide medemensen te kunnen ventileren in de media.
Ik ben blij voor HI en IDF die een grote nood hebben aan publiciteit en naamsbekendheid.

Wanneer de juiste mensen op het juiste moment bij elkaar komen kunnen er grootse dingen verwezenlijkt worden hoe klein ze ook moge zijn.

Ik zet binnenkort mijn reis doorheen de wereld verder met een heel goed gevoel en tevens met de overtuiging dat ik zeker een rol van betekenis kan spelen in Vietnam-Cambodja en Laos als vrijwilliger voor Handicap International of wat zich ook mag aandienen.

Dit alles zeg ik niet om me zelf te verheerlijken maar sinds mijn ongeval 29 jaar geleden heb ik het gevoel een tweede leven gekregen te hebben.
Ik heb al die tijd een goed leven geleid, niets kwam ik te kort ik heb vele mooie mensen leren kennen.
Maar diep in mezelf trok mijn zelf bewust zijn aan mijn geweten.
Nu zoveel jaren later kan ik me eindelijk ten diensten stellen van mijn medemensen.

Bij deze wil ik enkele heel bijzondere mensen danken voor het vele werk dat ze geleverd hebben om de samenkomst op 27 juni waar te maken.

Mevr. Johanna Plas van HI – België
Director Florent Melisi HI - Nepal
Mr. Prakash HI – Nepal

Mr Prachanda manager van het International Disabled fund Nepal

Het probleem of positief gezegd de uitdaging waar ik de komende dagen voor sta is de volgende :

Na Nepal zou ik mijn fietstocht verder zetten door het volgende land, Tibet.
Om 2 reden gaat me dat spijtig genoeg niet lukken.
1. In de maand juni sluiten de Chinezen ieder jaar de grenzen naar Tibet.
2. Sinds dit jaar is de visum wet naar Nepal verstrengt wat in houd dat je per groep van 5 mensen uit het zelfde land Tibet in –en uit moet reizen.

De volgende mogelijkheid zou zijn naar het volgende land van mijn bestemming te vliegen nl. China.
Het zuiden waar ik eventueel mijn China avontuur zou willen verder zetten.
Begint in juli het regenseizoen of de moesson.
Vermits ik allergisch ben voor slechtweer.
Zie ik van deze optie af.

Vermits ik niet naar een ander land op mijn route wil vliegen is deze optie ook uit gesloten.
Een andere mogelijkheid ligt hem erin ergens anders in de wereld naar toe te vliegen.

Vermits ik al lang eerder besloten heb om op het einde van augustus naar huis te komen.
Besluit ik mede doordat ik een vliegreis uitspaar onmiddellijk naar Europa te vliegen.

Waar vlieg je in Godsnaam naar toe in Europa als je niet onmiddellijk wil toekomen in België.

Vermits Portugal nog op mijn verlang lijstje staat lijkt me dit een goede keuze van bestemming.
Vervolgens vat ik het plan op om vanuit Lisabon, Portugal naar Santiago de Compostela in Spanje te fietsen.
Van daaruit zal ik dwars doorheen Spanje over de Pyreneeën de grens met Frankrijk oversteken en via de Franse kust mijn geliefde vaderland binnen fietsen.
Goed voor een 3000 tal km aan fietsplezier.

Voor mij is dit een super goed plan en een prachtige uitdaging.
Vertrokken per fiets op 2 april 2011 en ongeveer 17 maanden later per fiets terug huis aan komen.
Dit is tevens een mooie afsluiter van deel 1 van mijn fietsproject.

Na 1 maand genoten te hebben van de Belgische geneugten zal ik in sept/okt. naar China vliegen om mijn fietstocht naar Nieuw-Zeeland verder te zetten.

Eind van dit jaar zal ik eindelijk iets kunnen gaan betekenen voor Handicap International België in Viëtnam, Cambodja en Laos.

Nadien staat een bezoekje aan mijn vriend Stany in Bali, Indonesië op het programma.
Om vervolgens samen met mijn vriend Jan van Nieuw-Zeeland door Australië te fietsen.

Plannen en uitdagingen genoeg in het verschiet.
Het verleden leert echter dat plannen er zijn om te maken en de werkelijkheid er is om jezelf aan te passen.

Donderdag 28 juni 2012 :

In de late namiddag laat ik me naar de luchthaven brengen.

Enkele vrienden,
enkele heel goede vrienden,
komen me uitwuiven.

Een mens zou op den duur nog wensen dat afscheid nemen gaat wennen om de pijn niet te moeten voelen.

Het voelt niet alleen raar om geliefden achter te laten maar ook om Nepal te verlaten.

Gelukkig is het lachen geblazen op de luchthaven bij het wegen van de fiets.
Ze zetten Eva op een veel te kleine weegschaal, wat betekend dat de banden de grond raken.
Met het gekende resultaat als gevolg………
Meneer 10 kg weegt uw fiets, ik moet me op de lippen bijten om niet te schateren van het lachen.
Ze wordt 10 kg lichter bevonden dan ze is.

Na al die maanden van reizen is er zoveel veranderd zowel in mezelf als buiten mezelf.
Verwachtingspatronen zijn er gecreëerd aan gaande verhalen op mijn blog.
Door samenloop van omstandigheden heb ik niet meer geschreven.
In den beginnen zou ik me daar zeer slecht bij gevoeld hebben.
Nu laat ik los en aanvaard ik het gegeven van het moment.
Dit geeft me een ongelooflijke innerlijke vrijheid.

Een ander vb het eerste jaar van mijn fietsen stond ik op met een wekker om zeker vroeg genoeg te kunnen vertrekken met de fiets.
Nu gun ik me de vrijheid om wakker te worden wanneer ik ontwaak.
Dit geeft me een ongelooflijke innerlijke vrijheid.

Ik kijk zelfs niet meer hoe laat het is als ik vertrek.
Dit geeft me een ongelooflijke innerlijke vrijheid.

Leve de vrijheid en de Belgische frieten in Kathmandu,
mmmmmmmmmmmmmmmmmm