Reisverhaal «Ongelooflijk hoe je je aanpast aan je nieuwe leven»

Start-to-Cycle - Deel 4 - Italië | Italië | 5 Reacties 01 Juni 2011 - Laatste Aanpassing 02 Juni 2011

Ongelooflijk hoe je je aanpast aan je nieuwe leven.

Na een dag van rust bespring ik vol energie mijn Eva, alhoewel het even dreigden anders te verlopen.
IK had mijn familie beloofd dat ik de praktische bekommeringen op me zou nemen.
De praktische bekommeringen van hun bezoek voor mijn 50 jarig voorzitterschap van mijn eigen nog jonge leven.
Alles moest en zou perfect geregeld worden.
De omstandigheden besliste er anders over.
De positieve berichtjes van mijn zusje Monique hielpen me uit mijn teleurstelling.

Ik pak en zak mijn heel hebben en houden na 2 nachten op de eurocamping 92 in Vieste.

Neem afscheid van mijn Oostenrijkse buren, overweeg even om mijn Eva te ruilen voor een vierwiellige krachtpatser.

Ik kijk nog één maal rond voor ik vertrek, merk op dat er een man op krukken in zwembroek met een bovenbeen amputatie de camping doorkruist.
IK steek mijn hand op en groet hem vanuit de verte.
Even later komt hij me begroeten, we kijken elkaar diep in de ogen.
Zijn hel blauwe ogen blinken en fonkelen, ze staan als heldere sterren te schitteren in zijn gebruind gelaat. We kijken elkaar diep in de ogen en tanken van elkaars energie.

Alfred heeft een probleem met zijn elektronische knie van de prothese, hij heeft hem vannacht vergeten elektrisch op te laden, hierdoor functioneert hij niet meer voldoende.

Leg ik dit goed uit Bert, Bert is mijn prothesemaker van Ortec in Haasrode. Hij is een vakman in hart en nieren, hij is tevens ook een fietser.
Mag ik zeggen dat we zelfs vrienden zijn Bert, met heel veel respect voor elkaar. Of gaat dit te ver voor je, zeg het gerust?
Tijdens mijn afspraken bij Ortec hebben we steeds stof genoeg om over te zeveren. Bert is een goed mens, hij ontvangt en helpt me steeds alsof ik prins Filip zou zijn.

Alfred is ook een fietser, hij berijd de elektrische fiets. Er is voor Alfed één groot nadeel aan een elektrische fiets, de batterijen zijn al plat na 100 km.

Iemand ontmoeten met een prothese is altijd heel speciaal. Je weet hoe het voelt een prothese drager te zijn, je kent de voor – en nadelen. Je weet waar het schoentje knelt of beter gezegd de prothese.
Daarom is het goed een Bert te hebben, het voordeel van mijne Bert is dat hij weet waarmee hij bezig is, en hij weent niet zo vlug als den andere Bert….???????

Voor de andere Bert heb ik veel respect, hij is één van de weinige mensen die in het openbaar zijn emoties durft te tonen.

Eindelijk on the road again (eindelijk weer op weg zeg), rusten is goed maar fietsen is beter!!!

Tenzij zoals nu, je moet klimmen van zee niveau naar 400 meter, het lijkt niet veel, het is niet veel maar je moet wel, bijna 6 maal de hoogte van de kerktoren in Hechtel overstijgen.
Ga nu niet allemaal tegelijk de kerktoren van Hechtel bezichtigen.
Hechtel is een modern gallisch dorpje van toen, gemoedelijk en rustig.
Wij hebben in het dorp ook, zoals mijn vrienden Asterix en Obelix een wel geëerde druïde Panoramix.
Allee het is te zeggen we hebben er zelfs twee die ik vrij goed ken.
Ons Kelly van Klein Caen, waar het goed is om te vertoeven en waar je, voor je het weet te veel van haar goddelijke toverdank gedronken hebt.
Of bij mijn neefje Jos van den Dorpel, waar de toverdrank ertoe leid dat de aanwezige poollers, allee één ervan toch de biljartstokken gewoonweg in 2 breekt.
Sorry Luc, Stany en Jos zijn er nog steeds niet goed van. En ik ik plooi nog steeds dubbel van het lachen als ik er aan denk.

Sta me even toe Luc, niet iedereen kent het verhaal.
Daar je zelf niet zo bekend bent in de Limburgse contreien schaadt ik jouw imago toch niet, door dit verhaal te verhalen.
Die avond zal nooit meer gewist kunnen worden.
Stany en ik waren een harde strijd aan het leveren tegen onze poolmaatjes. Ik zou ze liever haringen willen noemen dan maatjes, maar poolharingen klinkt niet.
Je moet weten Stany woont in Bali, wanneer hij in Hechtel is wordt er steeds gestreden voor elke bal op het blauwe doek in den Dorpel.
Die avond nipten we bij elke gemiste bal even aan ons pint. Daar we meer misten dan erin schoten vloeide het bier rijkelijk.
Wijselijk stopten we op een gegeven moment, het was niet meer om aan te zien.

Je moet weten, goede spelers zoals Stani, Jos en mezelf spelen met hun eigen biljartstok, deze stokken bestaan uit 2 helften die je aan elkaar kan schroeven.

Ja sorry Ronald, beide Jannen, Mathy, Juul en de rest van de bende dit mag gezegd worden.

Ronald heeft het eerste onofficiële tornooi gewonnen, hij is gewoonweg de beste, of is het mijn neefje Jos, of zijn het de andere wie zal het zeggen?

Zelf heb ik dit jaar het eerste officiële pooltornooi gewonnen in den Dorpel .
Iedereen was torenhoog verbaasd dat ik dat gewonnen heb, Ikzelf natuurlijk niet.

Ik had toen al allerhande rituelen.
Om me voor te bereiden op deze wedstrijd was ik naar een arendmelker geweest.
Hij tapte een liter van de arend zijn zaad af, waarna ik het goedje zonder boeren uitdronk.
Waarom arendzaad? Deze vogels zien 4 keren beter dan wij mensen.
Uit zaad ontstaat alle leven, alle kwaliteiten, dus ook het scherpe zicht van een arend dat je nodig hebt bij het poollen.
Als je geen goede pooller bent zoals ik dat ben moet je het slim aanpakken, vandaar dit toverdrankje van arendzaad.
Arendzaad kost natuurlijk wel wat geld, maar je moet er iets voor over hebben, niet?
Met deze eerste kampioenstitel op zak ben ik natuurlijk genoodzaakt om hem volgend jaar te komen verdedigen.
Dus jongens allen naar de arendmelker en maar zaad drinken  i.p.v. bier, schol.

Indien mogelijk neem ik de biljartstok ter hand, ondanks dat er geen pooltafel aanwezig is.
Mijn vriend Fred Flinstone heeft me veel bij gebracht hoe je met beperkte middelen toch je dagelijkse vorm kan blijven aanscherpen.

Nu terug naar onze Luc, toen we stopten met poollen wilde we onze stokken uit elkaar draaien om ze op te bergen. Deze van Stany was niet uit elkaar te krijgen, we hadden beiden al van alles geprobeerd, het lukte niet.
En toen, toen verscheen als donderslag bij heldere hemel onze eigen Hulk Luc?
Hij trok de stok uit mijn handen nam hem in beide handen, wilde er een licht tikje op de biljart met geven, zodat hij beter los te draaien was.
Maar onze Hulk Luc sloeg de stok gewoon weg in twee.
Moet je weten als Luc gedronken heeft wordt hij beren sterk, hij krijgt niet alleen de kracht van de hulk maar wordt ook nog groen.
Alleen onze Luc is niet zo breed als het echte groene geweld van weleer.
Luc was vergeten dat hij een biljartkeu vast had ipv zijn betonnen putten????????
Na het weekend bleek het niet Stany maar Jos zijn stok te zijn die hij in twee had gebroken.
Luc zet nog steeds een masker op wanneer hij het paleis van den dorpel betreed?

Ik fiets dus van Vieste de heuvels in richting Manfredonia. Deze streek van Puglia heeft een 800 km lange kustlijn met lijmsteen rotsen of cliffs, immense olijfboomgaarden, in elkaar overlopende bossen en adembenemende zandstranden. Het is één van Italisch mooiste kustlijnen.
Promontorio del Gargano met zijn dramatische witte zandstranden zien er vanuit de bergen onbeschrijflijk mooi uit. Door het kleuren contrast met de azuur blauwe zee lijkt het of je in een film rondfietst.

Teste del Gargano, Portogreco, Pugnochiuso, Baia Grabbiani, Baia delle Zagare, Grotta Campana Grande. De namen alleen al doen je weg dromen naar exotische oorden.

Op één van deze plaatsen houd ik een pitstop en geniet er van de wonderbaarlijke natuur van het oogverblinde mooie Italië.

Een Duits koppel komt naar me toe, ze zien op mijn naambordje dat ik Belg ben. Ze zijn zo hoffelijk om me in het frans aan te spreken.
Ze zijn voor een vier maanden durende trip door Italië aan het reizen met de mobilehome.
Ze zijn hun tweede honeymoon reis aan het maken na de op pensioen stelling van mevrouw.
Voor de 931^ste keer doe ik mijn verhaal, vol respect en bewondering luisteren ze naar mijn droom, mijn fiets project.

Het valt me op dat mevrouw 2 dikke rode kersen aan het rechter oor heeft hangen.
Wegdromend nader ik haar oor heel zachtjes, mijn adem doen de kersen lichtjes heen en weer bewegen. Ze bengelen als 2 zware bronzen klokken hoog in de kerktoren van haar oren.
Liefdevol streelt mijn tong haar oor, ze slaakt een kreetje van verrukking.

Plotsklaps komt mijn mannelijkheid naar boven. Als een bronstige tijger schraap ik met mijn groffe tong het rode sappige vlees van één van de kersenpitten. De ander kers neem ik tussen mijn grote tanden en verorber ze alsof het een bout van een Serengeti antilope zou zijn.

Als een wulpse tijgerin draait ze haar hoofd naar me toe, ontbloot haar fonkel witte slagtanden en grolt van genoeg doening, gggggrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Haar man vraagt haar bezorgd, “vous etes malade mon cheri” (U bent ziek mijn parlientje), “non non, je suis tres bien mon leonidasje”.

Hand reikend steekt ze me de kersen toe, vervolgens ontwaak ik uit een heerlijk wegdromen.
Onhandig als ik ben vallen de kersen uit mijn handen op de grond.
Haar man zegt ”laat ze maar liggen ik ga in de mobilhome ander halen”.
Onmiddellijk repliceer ik en zeg “non  non monsieur, ik wil deze 2 kersen hebben en geen andere”.
Mevrouw raapt ze op, blaast, veegt en likt ze schoon.
Ik dank haar, dank haar voor haar 2 rode kersen.
Het lijkt niets maar het betekend zoveel, zowel voor haar om ze te overhandigen als voor mezelf om dit Gods geschenk te mogen ontvangen.

We nemen afscheid na dit korte innige contact, wensen elkaar het beste. Met een goed gevoel gaat ieder zijn eigen weg.
Zij gaan waarvan ik gekomen ben, en ik ga waarvan zij gekomen zijn.

Maar eerst begeef ik me nog naar de rand van de afgrond, zet mijn grote klauwen op een blok graniet, schudt me de manen in het wilde weg.
Brul luid vanuit de hoogte over het dal heen, het geluid galmt door de vallei, het is kilometers ver te horen.
Vanuit de verte grolt ze terug mijn wulpse tijgerin.
ADIEU, GOODBY, ARRIVEDERCI MY BREAFHEART MY LION KING ADIEU  (tot ziens mijn dapper hart, mijn leeuwen koning tot ziens).

Ik geniet nog even na van deze fijne ontmoeting en het gigantische panorama.

Tijdens een koffie pauze wordt ik bewonderd door een gepensioneerd wielrenner, de man weet niet wat hij ziet.
Als ik hem toon dat ik met een riem fiets ipv met een ketting , valt het kunstgebit hem bijna uit de mond. Ik kan het nog juist op tijd terug tussen zijn bibberende lippen in duwen.
Allee weer een werk van barmhartigheid verricht.

Van Manfredonia fiets ik verder langs ‘Golfo Di Mantredonia richting Trani, passeer het prachtige Margrheritta de Savois en Barletta.

De meeste campings in deze streek gaan pas open op 1 juni, daarom zoek ik een onderkomen in een hotel in Trani.
Neem de hoogst nodige spullen van de fiets en parkeer mijn Eva onder in de parkeergarage van het hotel.
Begeef me naar de 4^de verdieping naar mijn kamer en bemerk dat ik de verkeerde tas van de fiets heb genomen.
Verdoeme toch, kieke zonder kop  dat ik ben, dit overkomt me anders nooit. Het heeft waarschijnlijk zijn reden waarom het zo moet zijn.
Ik begeef me naar onder.
In de hal kom ik iemand van het personeel tegen met 2 fietstassen in zijn handen.
Oela la la zou Anrno zingen, er arriveren precies nog fietsers?
Buiten loop ik Wayne en Ruth tegen het lijf. Een Canadees koppel uit Toronto die samen op de tandem een aantal landen doorfietsen.
We maken kort kennis met elkaar, ieder trekt zich terug in zijn eigen kamer om het opgelopen zweet van de dag weg te schrobben van het lijf.

Ik nestel me in de bar achter mijn laptop om mijn emails te checken en om mijn trilogie op de blog te plaatsen, althans dat was de bedoeling.
Ik heb al de hele dag goesting in een lekkere frisse pint bier.
Nadenkend over wat ik wil schrijven zie ik Wayne verschijnen. “Will you enjoy me for a beer” (wil je een biertje met me drinken).
Natuurlijk  “of cours Wayne”, samen drinken we enkele heerlijke frisse pinten bier, dat is lang geleden, ze smaken me als  engelen pis in de mond. Elke slok laat ik een tour du monde door mijn droge mond maken, wat is dit genieten.
Wayne is een man van de wereld, hij heeft al veel gereisd en gefietst. Hij geeft me kostbare informatie, ik luister geboeid naar zijn verhalen.

Hij excuseert zich na een uurtje, hij gaat zien hoe het zijn Ruth vergaat op hun kamer.
Ik begin naarstig aan mijn blog te werken als Wayne en Ruth mij komen uitnodigen om samen gaan te eten in het stad.
We spreken af om om acht uur naar een restaurant te gaan, ik werk nog wat verder intussen tijd.

Tijdens mijn aankomst in het hotel in de late namiddag vraag ik aan één van de mensen van het personeel als er iets te beleven valt in de stad. Buiten een kathedraal bezichtigen valt hier niet veel te beleven weet hij me te vertellen.

Als Wayne, Ruth en ik arriveren aan hun uitgekozen restaurant in de haven, zie ik één van de mooiste haventjes tot dusver.
We genieten er van een heerlijk maaltijd, van elkaars gezelschap en van elkaars verhalen. Het is wederom een perfecte avond met de meest fantastische mensen die je maar kan indenken.

Wayne en Ruth hebben een dochter van 23 jaar die nu alleen thuis zit in hun mooie huis. Ze is echter  positief jaloers op haar ouders die veel op reis gaan. Ze zou willen dat ze zelf al op pensioen was om ook te kunnen reizen. Ik moet lachen als ik het hen hoor vertellen.

Na het beëindigen van onze maaltijd en het ledigen van de lekkere wijn, stellen ze voor om nog een digestiefje te nuttigen. Het wordt limoencello met een Italiaanse koffietje.

Mannekes mannekes mannekes toch, wat hebben we het toch goed. Het leven van een fietser is zo slecht nog niet.

Zullen we afreken en naar Bethlehem trekken stel ik voor, want ik begin moe te worden.
Wayne en Ruth staan op en willen het restaurant verlaten, hou hou hou Canadezen vrienden we moeten nog betalen. Ik denk in mijn eigen rare mensen die Canadezen, vertrekken zonder te betalen?

Ludo maak je geen zorgen de rekening is allang vereffend, ja maar ik moet nog betalen.
Nee we hebben je uitgenodigd en trakteren jouw.

Wayne en Ruth het is niet om dat jullie me vrij hebben gehouden, maar jullie zijn twee fantastische mensen die ik me nog lang zal herinneren.
Heel erg bedankt voor de fijne avond en de fijne ontmoeting.

Ludo mocht je over Argentinië naar Amerika en Canada naar huis fietsen ben je altijd heel erg welkom bij ons in Toronto. Dan gaan we je samen onze stad laten zien.

Na Luc en Linda is dit mijn tweede adres in Canada waar ik welkom ben.

Moe maar voldaan drinken we in het hotel ons afscheidspintje en genieten daarna van een heerlijke nachtrust.
S’morgens bij het ontbijt overhandigd Wayne me nog informatie van de streek.

Wayne en Ruth nogmaals, dank u wel. Ik ben blij dat ik bij mijn aankomst in het hotel de verkeerde tas met me mee had. Anders had ik jullie waarschijnlijk nooit ontmoet. Zo zie je maar, alles heeft zijn reden maar je moet je er bewust van zijn.

Van uit Trani gaat de reis verder langs de wondermooie kustlijn van de Adriatische zee. Via Molfetta zet ik verder koers naar Bari, waar ik binnen X aantal tijd de boot naar Griekenland neem.
Ik stop even in de haven om me te informeren wanneer de boten afvaren.

Fiets verder naar Mola di Bari, stop in San Vito om er een café latte en een pruimen taartje te nuttigen.

In het authentieke Polignano a Mare geniet ik van op de brug van een bijzonder uitzicht op het oude stads gedeelte.
Beetje rondslenterend passeer ik een fietser die 2 bepakte fietsen in het oog houd.
Ik draai me terug om een babbeltje de slaan, de fietser is veranderd in een fietsster.
Ik spreek haar aan met de enkele woorden Italiaans die ik ondertussen rijk ben.
Ze vraagt me in het Nederlands of ik Belgisch ben?

Zo leer ik Lieve en Jean-Marie uit Lier kennen.
Het fietsend koppel zijn 2 super toffe mensen die de streek aan het verkennen zijn.
10 a 12 jaar reizen ze reeds ieder jaar door hun favoriete land Italië.
Ze spreken volgens mij perfect Italiaans maar naar hun eigen zeggen kan het nog veel beter.

We worden aangesproken door een ras echte, vriendelijke Itlaiaan, hij vraagt naar onze plannen.
Hij kan er niet aan uit dat we per fiets het land doorkruisen.
Hij begrijpt er helemaal niets van dat ik alleen fiets, en adviseert me dan ook om in elk dorp een vrouw voor de nacht te zoeken en haar s’morgens vriendelijk door te sturen.
De manier waarop hij het verteld doet ons allen schateren van het lachen.

Vanuit een auto fluit er iemand op hem en hij verdwijnt.

Jean-Marie en Lieve trakteren me op de specialiteit van de streek , een café special.
Het is de Italiaanse versie van onze eigen Hasseltse koffie, het smaakt overheerlijk.

 
Daar we elk nog een stuk te fietsen hebben wordt er geen tweede gedronken.
We nemen na een uur afscheid van elkaar, en met een goed gevoel en nieuwe vrienden gaat de dag zijn gang.
Zij fietsen naar Bari, ik duik het oude stadsgedeelte van Polignano in om wat aan sight seeing te doen.

In tegenstelling tot Jaen-Marie en Lieve die de taal vrijgoed beheersen, heb ik mijn eigen methode ontwikkelt om me verstaan te maken in het Italiaans.

Daar ik letterlijk en figuurlijk een vreemd gegeven ben in Italië bekijken de mensen me argwanend.
Zoals ik eerder al vermelde kunnen Italianen er niet aan uit dat je met pak en zak de wereld rond fietst.
Als je dan nog een prothese draagt wordt je nagestaard alsof je een fietsend nageboorte bent.

Daarom heb ik mijn eigen methode ontwikkeld om de mensen te benaderen:

*Ik fiets steeds met een smile rond van aan mijn linker oor tot aan mijn rechter oor. Nadeel, je bent een fietsende vliegenvanger, daarom heb ik een uitneembaar mondvliegenzeefje ontworpen.

*Ik schud de mensen die ik benader steeds de hand.

*Voor dat ik de mensen aanspreek steek ik eerst twee hete patatjes in de mond die ik altijd op zak heb.

*Doordat de patatjes heet zijn draaien ze automatisch rond in mijn mond en veroorzaken een typisch geluid.

*Dit maakt dat de mensen steeds bulderen van het lachen en me proberen te antwoorden in de taal die ik voortbreng.

*Daar het meestal mannen zijn die ik benader die ergens een koffie staan te drinken of zitten te kaarten of het staan uit te leggen. Geef ik de passerende plaatselijke schoonheid een tikje op de billen of knijp ze in hun goddelijk zitvalk.
Met als gevolg dat mijn Italiaanse vrienden steeds krom staan van het lachen.
Vermits de Italianen grote macho’s zijn wordt ik onmiddellijk aanvaard en op genomen in hun midden.
Tenzij, tenzij de plaatselijke schoonheid de vrouw of vriendin is van één van de mannen. Dan heb ik natuurlijk een probleemtje. Ik mag me dan ook verwachten aan een patatje van voor op mijn neusje.

Ik heb dit tot nog toe al 99 keren op deze manier geprobeerd  het is steeds goed afgelopen.
Zelf verwacht ik dat het bij de 100^ste keer verkeerd gaat aflopen.

Daarom heb ik een nieuw plan opgesteld:

Mijn familie komt me een week op zoeken in Italië.
Mijn ouders, zus Monique, ja het is mijn zusje met haar neusje uit een vorig verhaal (Het geeft me een heel raar gevoel Assisi te verlaten) en mijn  broer Dirk met zijn vriendin Sara.
Bij de 100^ste keer ga ik Dirk’s vriendin Sara een tikje op haar billetjes verkopen.
Met de hoop dat ze positief reageert en al gillend even opspringt ipv me een patatje op de neus verkoopt. Mijn broer Dirk zal het wel begrijpen en me lachend de goedkeuring geven.

Zo wordt de teller op nul gezet om in Griekenland terug van start te kunnen gaan.

In Monopoli fiets ik enkele dagen rond de kerktoren.
Broer Dirk is naarstig opzoek om een vakantiewoning te boeken.
De bevestiging van het eerder gereseervde huisje in Castellana del Grotta wordt enkele dagen voor het vertrek van de familie door het boekingskantoor geanuleerd.

De bevestiging van een ander villatje  link: http://www.trulliedimore.com/it/destinazioni-esclusive/i-trulli-di-montaltino-polignano-a-mare.html  laat tot op de laatste dag in de namiddag op zich wachten.

Ik contacteer mijn broertje om te zien hoe ver de zaken staan, na de koppen bij elkaar gestoken te hebben.
Besluiten we een Italiaanse tolk in te schakelen. Hij belt met het boekingskantoor dat gevestigd is in Monopoli.

Ik stop met mijn rondjes fietsen rond de kerk aldaar, maak een afspraak via de tolk met de directrice en haar mederwerkster van het boekingskantoor.

We spreken af in Hotel Clio om de laatste plooien van het contract gelijk te strijken.
Twee Italiaanse schoonheden betreden de hal van het hotel, met één knikkende knie en één knikkende prothese verwelkom ik de plaatselijke diva’s.
Gelukkig heb ik geen gebit en kan het me niet tussen mijn bibberende lippen uit springen als mijn bek open valt bij het aanschouwen van deze wonderen der natuur.

Ik nodig hen uit om de bespreking plaats te laten vinden in een rustige omgeving.
We nestelen ons aan een tafeltje aan het zwembad van het hotel.

Beide dames weten me te vertellen dat ze op deze bijzondere mooie locatie nog nooit geweest zijn ondanks dat ze in de buurt wonen.

Heel fier zeg ik hen dat ik een aantal nachten in dit hotel verblijf in afwachting tot het contract in orde is.
We drinken, praten, lachen, dansen, springen, duiken, zwemmen ik weet hen te charmeren.
Langs mijn neus weg stel ik voor om het contract in orde te brengen.
Een tijdloze fietser heeft ook zijn grenzen, in mum van tijd is alles in kannen en kruiken.

Als afscheid geef ik hen een handkus, met een blos op de wangen, knikkende knieën en een nat slipje verlaten ze het hotel.

Heel fier bel ik mijn broer dat alles in kannen en kruiken is.

De dag nadien spreek ik af met de familie in Polignano a Mare, het is een heel fijn weerzien.
We begeven ons samen naar trulli-di-montaltino ons vakantieparadijsje voor één week.

30 mei 2011 het is zover, onze ludo wordt 50 jaar.

Wat kan een mens nog meer verlangen, samen zijn met de familie op een locatie om u tegen te zeggen.
Zijn droom aan het verwezenlijken en het belangrijkste om kerngezond en fit te zijn.

S’middags om 12.00 uur wordt me een deel dik pakket overhandigd, ik voel er aan, rammel ermee, bijt erin, gooi het in de lucht, speel er voetbal mee.
Het pakket geeft echter zijn geheim niet prijs tot dat ik het zelf open.

Wederom valt me de mond open bij het aanschouwen van het cadeau.

Op de vraag van mijn zusje Monique om haar verjaardagskaarten toe te sturen, met de hoop er 50 bij elkaar te krijgen ter gelegenheid van mijn 50 jarig jubileum.

Ik tel en tel en tel, rek me de rug even, tel en tel en tel, strek me de benen even, tel en tel en tel nip even aan mijn Stella mannen weten waarom.

Uiteindelijk kom ik aan een totaal van 99 kaarten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Monique’s gsm rinkelt, Monique het is met Mary je medewerkster, er is zaterdagmorgen na jullie vertrek nog een kaart in de bus gestoken. Wat moet ik er met doen????????

Een momentje ik vraag het even aan ludo, hij zegt, deze ene kaart mag je als enigste openen en voorlezen.

Mijn collega Sara, haar man Bart en hun 2 pasgeboren spruiten sluiten de rij met de 100^ste kaart.

Beste vrienden,
vrienden collega’s al dan niet van de fietsclub,
vrienden intuïtieveilingen,
enneagram vrienden
supporters van de blog,
familie Linden, Dalemans, Lemmens.
Familie Verstraete,
vrienden van Oost en West Vlaanderen, Antwerpen, Brabant, Brussel en mijn eigen Limburg,
Friends, freunden, les amis, amigo’s van over de landsgrenzen heen.

Allemaal heel erg bedankt voor jullie mooie kaarten.
Er is niets mooier dan een cadeau van het woord, tekening,  prent, al dan niet begeleid door een irritant muziekje.

Ik heb genoten, gelachen, een traantje weggepinkt van elke kaart die ik ontvangen heb.
Alsook de vele mails en gelukswensen op facebook.

I.P.V ieder persoonlijk te bedanken, bedank ik jullie allen via deze weg en draag ik ieder mee in mijn hart op mijn fietstocht en ontmoetingen doorheen de wereld.

CIAO, ciao, ciao

Hoe zeldzaam en prachtig
is dat korte ogenblik
waarop we beseffen dat we
een vriend hebben ontdekt

(met dank aan Rita)

 M’n eigen creatie, samen opgegeten met de familie.

Foto broer dirk