Reisverhaal «Dagen beginnen te vervagen in het heerlijke Umbrië»

Start-to-Cycle - Deel 5 - Griekenland | Italië | 7 Reacties 12 Mei 2011 - Laatste Aanpassing 21 Mei 2011

De dagen beginnen meer en meer op zondagen te lijken. Het gevoel van week -en werkdagen beginnen stilaan te vervagen.

 Het regent en regent en regent  die morgen, wat ga ik doen. Ik had er juist een van dag van rust op zitten. Een extra dag met de vingers draaien zag ik niet zo zitten.
De  kleine wijzer van de klok schuift stilletjes richting de tien, de tijd dringt om te vertrekken.
De fietser in me ligt mijn twijfelend gat in het zadel, het start sein wordt gegeven.

De laatste kilometers die vanuit Covigliatio naar Firenze  moeten beklommen worden beloven zwaar te worden. Teminste als je de grafieken van mijn fiets info mag geloven.

Ondanks het regenweer krijg ik er ontzettend veel zin.

De hellingen van 5 tot 9 procent zijn ok, het lichaam komt stilaan in conditie.
Plotsklaps word ik uit mijn dagdromen gehaald als ik een helling tussen de 10 en 13 procent voor geschoteld krijg.

 Dit gaat me heel veel energie en krachten kosten als ik dit niet doordacht aanpak.
Zo gezegd zo gedaan, ik spring van mijn Eva open één van mijn fietstassen  haal er een uitvouwbare kettingzaag te voorschijn. Vul ze met de brandstof van mijn kookvuurtje, smeer de ketting in met de olijfolie waarmee ik kook, en trek ze inwerking.
Met pijn in het hart zaag ik de eerste en de beste Toscaanse cipres  af. Deze prachtige ‘bomen’ pronken, pralen en sieren heel Toscanen.
Vil en schil hem, vervolgens steek ik hem tussen mijn tanden en vang de steile klim aan.

De spieren kraken, piepen en het lichaam ziet af, meter na meter  schuif ik tergend langzaam langs deze steile helling omhoog.
1 voordeel  het gebeurd niet knarsend tandend daar ik me vast bijt in de cipres.
De stoom komt me uit de oren en neus. Gelukkig regent het nog altijd.
De regen dempt de druk van de stoom en voorkomt alzo dat mijn hoofd begint te fluiten als een ouwe fluitketel.
De ouwe taaie beer uit Hechtel plooit niet, tenzij over het stuur van zijn Santos Travelmaster. Afstappen of opgeven staan al even min in zijn woordenboek.

Op Pasco della Raticosa met zijn 968 meter bereik ik eindelijk de top. Motorrijders zittend op het terras bekijken me een beetje argeloos als ik even stop om op adem te komen.

In de verte zie ik de geïsoleerde top van de’ mierenberg’ Monte delle Formiche met zijn kerkje.
Hier vind jaarlijks op 8 september op Maria’s geboortedag een merkwaardig fenomeen plaats.
Op deze dag komen de vliegende mieren het kerkje binnen vliegen en gaan er dood.
De beestjes die volgens een oud volksgeloof helpen tegen sommige ziekten, worden daarna verzameld en verdeeld onder de parochianen, amen. En ik die dacht dat Italianen alleen maar pasta aten.

 De afdaling naar San Piero biedt een riant uitzicht op het brede dal van de Sieve en de bergen daarachter.
Na San Piero volgt nog één klim om ten slotte een echt uitzicht te krijgen op het Toscaans heuvelland met olijfbomen, wijngaarden, rijen cipressen en de wijd verspreide villa’s.
De bek valt me gewoon open van verwondering, ik ben heel erg content dat ik deze prachtige Toscaanse natuur eindelijk  mag aanschouwen en ervaren.

In Fiésole fiets ik het zeer mooie hoger gelegen voorstadje van Firenze binnen.
Tot de 12^e eeuw was dit plaatsje belangrijker dan Firenze.

Firenze of Florence met zijn 365.000 tellende inwoners, hoofdstad van Toscane is één der rijkste kunststeden  ter wereld. De talrijke kerken en musea herbergen de schitterendste kunstwerken uit de renaissance.

In mijn wel om gekende stijl  door kruiste Ik Firenze. Van links naar rechts van voor naar achter en van boven naar onder.

Bezocht er de prachtisgste pleinen zoals  het Palazzo Vecchio en Ponte Vecchio alom gekend en geprezen  in reisgidsen en films. Stond stil bij menig bezienswaardigheden waarvan ik u de namen ga besparen.
Ik ben echter niet hier om me te vergapen aan  tal van Italiaanse rijkdommen, nee ik heb een missie ter vervullen?

Firenze heeft ook een duister kant.
Terwijl de doorsnee toerist In Firenze  wellicht met museum-moeheid te maken krijgt.
Vallen sommige gevoelige naturen door een overdosis kunst ten prooi aan het Stendhal-syndroom.
De symptomen van deze psychische crisis  , waar vooral jonge, alleenstaande vrouwen vatbaar blijken te zijn. Variëren van angst en depressieve gevoelens tot koorts en vernielzucht jegens de kunstwerken.
Zo zie je maar dat  elke rijkdom zijn tol eist, zo ook in Firenze.

Mijn missie:

Zoals jullie reeds weten fiets ik de pelgrims route van Amsterdam naar Rome.
Het is niet alleen puur fietsen wat ik doe,  ik heb ook nog oog voor de node jegens mijn medemensen.

Daarom zal ik me inzetten voor de jonge, alleenstaande vrouwen die te kampen hebben met het Stendhal-syndroom in Firenze .

Hoe pak ik dit aan?

*Ik huur eerst en vooral de duurste,beste, chicste hotel kamer in hartje Firenze.
Met maar één doel voor ogen, deze jonge kwetsbare alleenstaande vrouwen voor één nacht een zo goed mogeelijk onderkomen te bezorgen.
Ze op krachten laten komen door hen te overgieten met mijn barmhartige liefde.

*Ik leef me deze avond in in de persoon van onze wel om gerespecteerde Paul Jambers.
Wapen me met één hele belangrijke vraag ‘wat drijft hen, wat bezield hen’?

Ik begeef me die avond tussen de vele toeristen in, op zoek naar de angstige, depressieve en vernielzuchtige jonge vrouwen.
Talloze van deze jonge serpenten kijk ik diep in de ogen en stel hun de vraag ‘wat drijft er u, wat bezield er u’.
Na uren en uren menige jonge vrouwen aangesproken te hebben, opzoek naar een eenduidig antwoordt.
Ben ik diep teleur gesteld als mijn vraag onbeantwoord blijft. Ik baan me dan ook depressief,  angstig en vernielzuchtig een weg naar de luxe van mijn hotelkamer.
Zittend op de rand van mijn veel te groot waterbed,  het hoofd tussen de handen laat ik me achterover vallen en dobber zachtjes rond op mijn waterbed.
Kijkend naar het spiegel plafond zie ik plotsklaps waarom het antwoord op mijn vraag uit bleef.
De cypres die ik tussen mijn tanden had gestoken om de steile klim gedurende dag te kunnen overbruggen zit er nog steeds tussen.
Natuurlijk durfde die jonge kwetsbare vrouwen me niet te antwoorden.
Ze dachten immers bij het aanzien van mezelf dat ik een kannibaal was, en hen zou verslinden nog voordat ze gekookt werden.

Wrikkend aan de cipres tussen mijn tanden, niet los krijgend smeer ik hem in met Nutella choco pasta, acacia honing en met de beste confituur die er bestaat. Gemaakt door één van de charmantste en goedaardigste vrouwen die ik ken, Jeaninne de moeder van Eva.
Jeaninne dank voor al de confiture die ik van u meekreeg.
Ik sluit de ogen, val in slaap en beleef zo de zoetste dromen van mijn leven.
……….

's middags word ik wakker met een houten kop

mijn ogen zijn nog moeilijk te gebruiken

en achter in mijn hersenpan hoor ik de vogels fluiten

van hopsafaldera ik voel me hol

mijn maag is nog onzeker en ik grijp al naar een beker

om die ouwe jongen te bespoelen

en achter in mijn oren kan ik een krekel horen

van hopsafaldera wat een gevoelen

                                                                                                                 Zjef Vanuitsel.

Ik besluit de eerder geplande 330 km lange zuidelijke route Firenze-Rome op mijn buik te schrijven en in te ruilen voor de oostelijke route Firenze-Assisi-Rome  340 km.
De aantrekkingskracht van Assisi laat me niet los, en besluit dan ook om bocht van 90° te maken.

Ik vertrek uit Firenze en zet koers naar Grassina. Onderweg neem ik een kortere weg op aanraden van enkele vriendelijke Italianen. Deze beslissing zal ik niet vlug vergeten daar hij klimmen van 15° in  petto heeft.

 
Blij als ik ben ontmoet er onderweg een Nederlands echtpaar. Zij wandelen in zesdagen door de bergen  van Firenze naar Siena. Uit deze hartelijke en deugd doende ontmoeting put ik de voor de rest van de dag energie.
Toscane per fiets ontdekken is een echte aanrader, ik fiets er door kleine dorpjes ervaar er de mooiste landschappen. Woorden bestaan niet om deze pracht te omschrijven.
S’avonds sla ik mijn kleine groene bastion op in de schaduw van de echte burchten en villa’s.
Figline Valdarno mag trots zijn dat ik hun stad aandoe.

Fris gewassen en ontdaan van al het zweet stap ik een plaatselijk café binnen en zoek er een plaatsje aan een tafel.
Sla de stamgasten gade en voel de aanwezigheid van de maffia, observeer hun in hun doen en laten.
Steek stiekem mijn fietshelm onder mijn T-shirt, blaas me op zoals een kikker. Zodat ik wat minder opval tussen de aanwezige bullebakken.
Sta recht, wandel zelf zeker als ik ben naar de toog bestel er een espresso (=een heel klein beetje koffie in een veel te klein tasje. Wanneer je hem uitgedronken hebt, beginnen je oren te klapwieken, zoals de wieken van een oude windmolen).
Vraag aan de ober een sigaar en neem terug plaats aan het tafeltje.
De aanwezige maffiosi blazen heel fier ringetjes met de rook van hun dikke sigaren. Trots als ze zijn kijken ze me neerbuigend aan en blazen verder ringetjes en ringetjes.
Met al die ringen rond mijn hoofd waan ik me in een café tijdens de Olympische spelen.

Nu is het mijn beurt op mijn goochel doos te openen.
Ik steek de net gekochte sigaar tussen mijn twee vingers, ze splijten mijn hand bijna uit elkaar zo dik is de sigaar.
Ik steek ze aan en moet zo diep inhaleren om ze aan het branden te krijgen dat ik de billen serieus moet dicht knijpen.

Op dreef gekomen blaas ik figuurtjes, het worden uiteindelijk hartjes. Heel fier kijk ik nu de maffiosi aan, in hun ogen staat te lezen, mietje.
Vermits mijn sigaar nog niet op is en de Italianen geen Engels kunnen blaas ik heel fier de tekst FUCK YOU FUCK YOU FUCK YOU.
Schaterlachend  sta ik op en verlaat de speeltuin van deze grote kinderen of snullen bijgenaamd.

Van Figline Valdarno fiets ik via Castelfranco di Sopra naar Loro Cluffenna verder naar Castiglion Fibocchi over Ponte Buriano doornaar Anghiari.

Wat deze prachtig klinkende namen doen vermoeden wordt waarheid als ik deze dag over schouw.
Wanneer ik door de oude stadspoort Castelfranco …binnen fiets tijdens de voormiddag markt wordt het muisstil. Het is alsof Johan de Rode Ridder (van het gelijknamige stripverhaal) hun stad binnen rijd.
Als een fiere ridder richt ik me recht op mijn Eva.
Mijn Santos travelmaster glimt door de zonnestralen die door de spleten van de dikke stadsomwalling heen priemen.
Ik spoor haar aan, we verlaten de stad als een wervelwind.
Richting Loro… rijden we door de streek van de olijfboomgaarden heen.
Ik moet geconcentreerd blijven want mijn ros vergaapt zich aan de pracht van de natuur, en wil oh zo graag een olijftje proeven.

 
Na Castiglion… worden de oflijfjes vervangen door wijngaarden.
Mijn Eva laat een boertje al voordat ze zich heeft kunnen vergrijpen aan deze verboden vruchten.
Nee Evatje je mag niet, de boeren zijn nog bezig met het sproeien en ik wil nog in Nieuw-Zeeland geraken, vrouwen toch.
Vanaf Pont Buriano gaat de natuur geleidelijk over in bebossing.
Na Chiaveretto vangen we een lange prachtige klim aan.
Ondanks dat ik voor het laatste stuk van het traject een lichtere route gekozen heb wijst mijn hoogte meter geregeld de 10° aan.

Na 99 km arriveren mijn grote trots Eva en ik in de prachtige oude stad Anghiari.
Deze hoger gelegen stad met zijn smalle steile straatjes doen ons wegdromen, we omhelzen elkaar en genieten van een gigantisch verzicht.
Moe maar voldaan zoeken we een onderkomen voor deze nacht.
Deze avond delen we de maaltijd met 3 Amerikanen uit Seatlle, de 4^de ligt spijtig genoeg ziek te bed zonder Jos Gijsen.
Deze fietscollega’s tussen de 68 en 79 jaar doorkruisen gedurende 5 weken Italië met pak en zak, zonder enige electrische aandrijving.
Na een perfecte dag vol afwissellende natuur, s’avonds een maaltijd gedeeld te hebben met heel fijn mensen, een adres op zak waar ik welkom ben.

 
Dank ik Onze Lieve Heer voor wat ik deze dag en afgelopen tijd heb mogen ervaren, wederom besef ik hoe bevoorrecht ik ben.
Alleen, maar zeker niet eenzaam.

De voldgende morgen suis ik tegen een gigantische snelheid de 13% steile afdaling af naar S. Leo.

Prachtige binnenwegen doen me weer genieten,relaxen en zin krijgen in een cappuccino.
Sorry vriend Jos, als je naar een Leffe, La Chouffe of Duvel vraagt wijzen ze je de weg naar fabeltjesland.

Ik zoek en baan me een weg doorheen de omwalling van Citta di Castello, de wekelijkse markt, raar kijkende Italianen, begeerlijke vrouwen, lonkende travestieten, dekkende hondjes en likkende poesjes niets weerhoud me echter van mijn Douwe Eghberts.
Douwe Eghberts de koffie die weet hoe het moet……(smaken).
Hopelijk brengt dit een serieuze donatie op voor de geleverde reclame,  voor de 2 goede doelen waarvoor ik fiets, zijnde:

1.      HANDICAP INTERNATIONALE

2.      LEVEN EN LIEFDE

Via Umbértide nader ik stilletjes aan ASSISI.

Mijn gedachten dwalen dwalen en dwalen over deze dromerige wegen.
Ik beland in Rome, Rome speelt al heel vroeg in mijn leven een belangrijke rol.

Al vroeg brachten mijn vrienden Asterix en Obelix wonende in het meest rustigste dorpje onder de Galiische gemeenschap me in contact met Rome.
Zij leerde me om te gaan met de Romeinen en everzwijnen.

Hun wijsheid paste ik al vroeg toe in mijn tot nog toe prille leven.

Hier begint een verhaal dat nog altijd door mijn leven heen geweven zit:

Mijn moeder heeft enkele zussen,
haar jongste zus tante léne en haar maar man zaliger nonkel Marcel.
Hadden toen 4 prachtige dochters Sonja, Marleen, Marina en Christa (nu Chris).

De vijfde dochter Anja, moest net als mijn broer Dirk toen ter tijd nog het hele parcour van menselijke bevruchting afleggen.
Terwijl beide ouders daar toen nog druk met bezig waren, was ik nog groen achter de oren.
Ik kon amper alleen plassen en als ik het probeerde was het telken malen op de nagels van mijn dikke tenen.
Maar maar nu komt het, de liefde voor mijn mijn nichtje Sonja was toen al groter dan mijn klein plassertje.
Ach ik had mijn plassertje toen ook alleen maar nodig als af wateringkanaal.
Wist ik toen veel dat je er goocheltrucjes met kon uithalen en meisjes met kon imponeren.
Dat was toen ook allemaal niet belangrijk al dat gehijg, gekreun en gesteun.
Sonja en ik wisten wel beter we hadden andere dingens aan ons hoofd dan de problemen van de grote mensen.
We hadden onze eigen levens bekommernissen.
Toen ter tijd was ik een zeer begadigd voetballertje, ik leefde voor mijn sport, had geen sex voor de training voor de wedstrijd.
 Voor en na het wassen van mijn voetbal uitrusting al even min.
Niet voor niets was ik de Maradonna van Hechtel en Helchteren.

Mijn liefste nichtje Sonja en ik, we waren toen even oud.
We waren 2 jonge mensen van 8 jaar die droomde over een toekomst samen.
Als we later getrouwd waren zou Sonja na elke voetbalwedstrijd mijn lievelingsgerecht maken.
Pannekoeken yes pannekoeken, wie zou dat nu maken voor haar toekomstige man, buiten mijn liefste knaptste nicht en toekomstige vrouw Sonja.
ik was me stiekem al gaan aansluiten bij al de omliggende clubs van het dorp zodat ik elke dag pannekoeken met luikse siroop kon eten.
Er rees echter al vroeg in ons jonge leven een probleem. We waren neef en nicht dus bloedverwanten en konden niet trouwen, tenzij…

Toen had ik het al in me, no panic at all (geen paniek), eerst nadenken. De oplossing diende zich aan in mijn hoofd. Gewoon naar Rome gaan en aan de Paus vragen als we mochten trouwen.

De jaren verstreken we werden beiden 12 jaar onze liefde bleef bestaan voor elkaar.
We keken steeds uit naar de weekends dat we bij elkaar mochten logeren.
Het waren hoogtij dagen tot onze ouders er plotsklaps anders over besliste.
Er waren dingens aan het veranderen, ik plasten niet meer op de nagels van mijn dikke tenen.
Ik kon ondertussen al hoger en verder mikken en niet alleen om te plassen.
Maar zoals het altijd gaat, ouders weten het steeds beter, stop punt andere lijn, geen inbreng mogelijk.
We werden gescheiden van tafel en bed.

Jaren gingen voorbij onze wegen scheiden van elkaar.

De belofte die ik toen had gemaakt aan Sonja, om ooit naar de Paus in  Rome te reizen, die belofte reist nu ook met me mee.

Indien ik op audiëntie wordt gevraagd door de Paus. Ga ik Hem zeker één belangrijke vraag stellen.
In de al om gekende stijl van onze eigen Paul Jambers.
Ga ik Hem vragen  ‘Zijne Heilige Hoogheid wat houd u tegen om Sonja en mij in het echt te verbinden’.

Is Zijne Hoogheid zijn antwoord nee dan kan ik een verhaal dat ik al meer dan 40 jaar met me meedraag afsluiten.

Is zijn antwoord Ja, dan kan ik, dan kan ik, dan…. vraag ik aan Sonja….
Rob de Nijs fluistert me in het oor, zing mijn mooiste lied, zing het, zing het Ludo, zing het voor haar….
En ik zing…..

Zet een kaars voor je raam vannacht zodat ik weet dat je op me wacht,
zet een kaars voor je raam vannacht en ik kom naar je toe.

De wind rukt aan mijn stuur, de vogels fluiten me terug in het zijn van nu, mijn tocht gaat verder. Rome de rode draad door mijn leven, de pelgrimstocht van Amsterdam naar Rome fiets ik verder.

Ik fiets al zingend verder van Umbertide naar Piccione, het is warm, het is heet mijn huid begint stillaan te sudderen en te blubberen als een kippenbil op de BBQ.
Ik stop, trakteer mezelf op een heerlijk ijsje, een ijs koude cola, een ijs koud sportdrankje en een muffin tegen de honger.
Leg mijn vermoeide benen lang uit en geniet van het fietsers leven.

Juist voorbij Tordibetto word ik wakker geschud door een onbeschrijflijk uitzicht op een berg.
Het kan niet anders zijn, dit moet Assisi zijn, wat een uitstraling wat een energie gaat er uit van

 deze stad.

De baseliek van St. Franciscus heeft in de verte het uitzicht van een Tibetaans klooster.
Bij het aanzien van deze prachtige stad Assisi krijg ik kippevel, tranen van geluk.
De energie giert me door het lijf, ik word wild, in deze stad moet ik zijn.
Na een vermoeiende dag van bijna 100 km beklim ik de berg die naar Assisi leidt.
Geniet van het aanzien, bussen en auto’s rijden me voorbij.
Ik ben blij dat ik dit per fiets in alle sereniteit deze klim mag ervaren, ik voel me nederig en klein. Ik ben dol gelukkig als ik de stad binnen rijd.
Ik ga er op zoek naar een slaapplaats en vind er één, maar mijn Eva moet buiten blijven staan. Dan beslis ik om terug af te dalen en een plaats op een camping onder aan de voet van Assisi men tent op te slaan.

Hoe dit verhaal verder gaat zal te lezen zijn in een speciale Assisi editie.

* "We leven slechts om schoonheid te ontdekken. Al het andere is een vorm van afwachten."                  KahilGibran                            
(met dank aan Nicole Reynders)

De weg naar Firenze mag dan wel ‘geplaveid’ zijn maar vlak is ze alles behalve.

__________________________________________________________________________________________________
U kan Ludo's reisroute volgen door voorgaande onderlijnde tekst te klikken.
Een nieuwe pagina zal geopend worden met daarin de route weergegeven.
Of u kan in het linker menu in "MIJN PAGINA's" en "Ludo's reisroute" er ook naar navigeren.

Weetje: voor diegene die Google Earth geïnstalleerd hebben of voorgaande map in Google Earth willen bekijken kunnen in Google Maps rechtsboven op klikken.
Je kan van nu af aan je hartje in Google Earth ophalen.