Reisverhaal «Esfahan/Isfahan»

Start-to-Cycle - Deel 7 - Iran | Iran | 7 Reacties 29 November 2011 - Laatste Aanpassing 30 November 2011

Donderdag 17/11/2011 : Esfahan

Samen met onze gastheer Behnam gaan we naar de vreemdelingen politie voor het verlengen van onze visums.
 

Daar we te laat in de voormiddag zijn moeten we zaterdagmorgen terug gaan.

Vanavond zijn we samen met vrienden.
Zoals op elke samenkomst wordt er gediscussieerd over politiek.

Ik leer een bijzonder man kennen.
Bahador is zijn naam, hij studeert architectuur.

We praten over de groene revolutie van 3 jaren geleden, er vielen vele doden.
Vele studenten en professoren zijn tijdens deze ‘opstand’ op gepakt.
Zo ook één van zijn broers.
Hij weet me te vertellen dat gedurende de gevangenschap van zijn broer.
Mensen elkaar onderrichten om nuttigen en positief  bezig te blijven in de gevangenis.

Bahador studeert sinds kort aan de universiteit van Esfahan.
Wegens zijn ideeën is hij van zijn vorige universiteit over geplaatst naar deze.
Hij is er moedeloos door geworden.
In Esfahan is er geen politieke beweging onder de studenten.
Hij kent er niemand, hij kan er niet veel betekenen.
Op zijn vorige universiteit was hij de oudste en een voorvechter van zijn ideeën.

Ik vertel hem over mijn fietsproject, hij geraakt er erg van onder de indruk.
Vooral mijn instelling ‘een belemmering hoeft geen handicap te zijn om je dromen te kunnen waar maken’, doet hem nadenken.

Later op de avond komt hij naar me toe om me te bedanken.
Hij zegt me “Thanks for the deep impression on me”, “Bedankt voor de diepe indruk op mij”.

Hij verteld me een waar gebeurd verhaal :

Er was eens een diep gelovige Iraans man.
Deze man mediteerde en bad ganse dagen, zijn ganse leven.
Hij bad tot God….., hij geraakte verlicht.
Hij was een doorn in het oog voor de overheid.
Ze pakten hem op en folterde hem.
Ze besloten om zijn voeten af te hakken zodat hij geen aards contact meer had.
De man zei, jullie mogen dan wel mijn voeten van mijn lichaam gehakt hebben.
Maar de voeten van mijn hart zullen jullie nooit kunnen verwijderen.

Terwijl Bahador zijn verhaal doet krijgen we beiden de tranen in de ogen.
We omhelzen elkaar en begrijpen elkaar.
We bedanken elkaar voor deze ontmoeting.
Het geeft ons beiden de energie en de kracht om elk ons eigen pad in ons leven verder te zetten.
De moed niet te verliezen en te blijven geloven en te strijden voor onze levens overtuiging.

Is dit niet mooi dat je dit mag beleven in het ‘gevaarlijke Iran’.

Vrijdag 18/11/2011

Meidan Emam of het Imam plein is één van s’werelds grootste pleinen.
Dit indrukwekkende plein in het hart van Esfahan is een streling voor het oog.
Er bevinden zich 2 moskeeën :

de Masjid-i-Sjah moskee  is bekleed  met kleurrijke tegels.

Elk van deze kleurrijke tegels zijn mozaïk tegels.
Dus elke tegel bestaat tig-tal ingelegde kleurpatronen en motieven.
 

De Masjid-i-Sjeik-Lutfullah moskee met zijn blauwe koepel.
Is een drukwekkend gebouw, wanneer je midden in de hal staat, juist onder 35 meter hoge spitse toren.
Galmt het geluid dat je voortbrengt in 48 verschillende toon aarden doorheen de ruimte.
12 van deze verschillende echo tonen kunnen we met het oor opvangen.
Het is bijna niet te geloven dat mensen 1000 jaar geleden in staat waren om zulke parels van architectuur te ontwerpen.

Beide moskees zijn de enigste moskees ter wereld die geen minaretten (torens) hebben.

Het indrukwekkende Ali Qapupaleis.
Werd in opdracht van Sjah Abbas 1 de Grote gebouwd.

De sjah wilde toen ter tijd zijn macht, rijkdom en religie ten toon spreiden door het bouwen van deze site.

Het paleis stond voor de macht.
De bazaar stond voor de rijkdom.
De moskee stond voor de religie.

Het verhaal doet de ronde, wanneer de sjah zijn hoogwaardigheids bekleders.
Waaronder koningen, keizers en admiraals ontving, hij ze eerst rond leidde in de bazaar.
Zijn gasten waren dan zo onder de indruk van het handwerk gemaakte zilver, tapijten, zijden en andere fijnigheden.
Dat ze hun ogen bijna niet konden geloven.
Wanneer het gezelschap dan aan het einde van de bazaar kwamen.
Opende de sjah de toegangs poort naar het Imam plein met zijn paleis en moskees.
Wat ze dan te zien kregen heb ik ongeveer meegemaakt.

Mijn vriend Bahador stelt me voor wanneer we bijna arriveren aan het Imam plein, de ogen te sluiten.
Hij neemt me met de hand en leidt me door de straten naar het plein.
Wanneer ik de ogen open sta ik voor de prachtige moskee met de blauwe koepel.
 

Wanneer je je hier niet aan verwacht weet je niet wat je ziet.
Ik weet echter niet dat dit nog niet alles is.
Bij het omdraaien kijk ik over het immens grote Imam plein.

Wat ik dan te zien krijg slaat alle verwondering, kippenvel bij het aanschouwen van deze grootsheid doen me verbleken van verwondering.

Esfahan, wat een prachtige unieke stad ben jij.
Parken, gebouwen, mooie mensen, bergen, bomen, veel te druk verkeer en files.
Kleuren deze wereldstad.

Oh Iran wat ben je mooi.
Oh Iran dank dat ik u mag aanschouwen.
Oh Iran jij overstijgt al mijn verwachtingen.
Oh Iran wat ben je ‘gevaarlijk’, ik zak door mijn knieën en dank Onze Lieve Heer.
Oh Iran ik hoop dat je bevolking ooit mag genieten van hun vrijheid.

Zaterdag 19/11/2011 :

Vroeg in de morgen begeven we ons naar het kantoor voor onze visum verlenging.
Eerder hebben we dit al  proberen te doen in Hamadan.
Dit was toen niet mogelijk.
Het visum kan pas verlengd worden 2 a 3 dagen voor het verstrijken van de einddatum.

Na het betalen van bijna 20 euro op de Melibank, 2 copies van het paspoort, het inleveren van 2 pasfoto’s en een uur wachten.
Zijn we een verlenging van 30 dagen rijker.

Later is een tweede verlenging nog mogelijk.
In totaal kan men 90 dagen doorheen Iran reizen.
Zie je tegen al deze rompslomp van papier werk op, is er nog een andere mogelijkheid om doorheen Iran te reizen.
Wellis waar maar voor 14 dagen kan je zonder visum het land bezoeken.
Het is meer dan een aanrader.
Het enigste dat je nodig hebt zijn euro’s of dollars om te wisselen in Rials.
Onderbroeken, bh’s, wc papier, eten alles vind je hier in Iran.
Je hebt zelfs geen geweer nodig, de mensen zouden denken dat je op konijnen gaat jagen.
Cadeautip voor de aankomende feestdagen, een citytrip naar Esfahan of een andere stad.

Je zal heel zeker een originele verrassing hebben.

Gedurende de dag bezoeken we de bazaar , nemen er een ontbijt in een plaatselijk eethuisje.
Doorkruisen de heel oude plaatselijke chah haj mirza.
Ik bewonder er de plaatselijke zilver en koperslagers.

 
Dit doet me terug denken aan mijn vader.
Hij is één van de beste edelsmeden die ik ken samen met zijn vroegere maat Frans uit Neerroeteren.
Het gaat jullie goed lieve mensen, het is lang geleden dat we elkaar nog gezien hebben, maar vergeten ben ik jullie niet.

In zijn vroegere beroeps bezigheid als koperslager maakte mijn vader kelken en tabernakels (=een kleine ruimte waar meneer pastoor niet zijn onderbroeken opbergt maar de hosties) voor de kerk.

Toen ik 11 jaar was stond ik naast mijn vader met de hamer in de handen het vak van hem te leren.
Wat een tijd wat was dat.
Als vader de middagpost had was ik gedurende de avond na de school vlijtig aan het oefenen.
Zodat ik, nadat hij thuis kwam van het werk mijn gesmede kunstwerkjes kon laten zien.

We door snuffelen de carpetshop (tapijtshop) van Hossein.
Onze vriend heeft een bedrijf waar men tapijten weeft.
Hij heeft 700 mensen aan het werk.
Een  hand geknoopt tapijt van 4x6 meter kost 3000 dollar.
Eentje van  0,80x1,50 meter kost 8000 dollar.
Waar ligt het verschil, des te meer knopen en motieven in het tapijt des te duurder het is.

S’avonds zijn we bij Ali uitgenodigd de broer van Behnam.
We trekken voor het feestje naar de tuinen van Jaja.
Dit kleine lemen dorpje is voor ons allen ondertussen het centrum van onze wereld geworden.
Hier ontmoeten mensen van andere culturen en landen elkaar.
Hier is het goed om te vertoeven.
We drinken er geestesverrijkende drankjes, maken er plezier, zingen samen liederen genieten van de kip geroosterd op de barbecue.

Zondag 20/11/2010

De hoofdpijn die we de morgen voordien hadden hebben we gelukkig nu niet.
Ik denk dat er weinig buitenlanders kunnen zeggen dat ze een hangover hebben gehad in Iran.

In de loop van de dag bezoeken we één van de weinig over gebleven lemen duiven torens.
 

Vroeger jaren waren er 3000 van zulke torens.
In elke toren waren er 14.000 duiven gehuisvest.
De functionaliteit van de torens bestond er uit om duivenpoep te verzamelen.
De poep werd als mest gebruikt om de watermeloenen te bemesten.

Bij de plaatselijke fietsenmaker laat ik mijn achterwiel even uitlijnen.

Na de nodige degustaties met vrienden gaan we om middernacht de 1000 jaar oude Khajoo Bridge (Khajoo brug) aanschouwen.
Het is een streling voor het oog.

We mogen ons bij de gelukkige prijzen.
Tot voor 3 weken terug stond de rivier nog droog die deze brug overbrugd.
Sinds vele jaren heeft men het hier in Esfahan niet meer zo weten te regenen.

Nadien gaan we het Imam plein bij sfeerverlichting ervaren.

Maandag 21/11/2011

Vandaag staat het bezoek van het veertig pilaren paleis of het Chehel Sotun Palace op het programma.
Een indrukwekkend paleis, niet zozeer door de grootte maar meer door de fresco’s of muurschilderingen.
Het is gelegen in een mooi park.
De trots van het park is het mooie bassin of waterpartij en de 400 jaar oude gevelde boom.

De stam pronkt er in al zijn glorie, geveld maar niet verslagen.
Integendeel, iedereen die deze eens zo prachtige reus passeert neemt er foto’s van.
In het gezellige tearoom vergezellen we er2 waterpijp rokende jonge dames.
Veel te jong voor jou Ludo hoor ik mijn vrienden zeggen.
Euh, euh… protesteer ik heftig.
Mijn wijze vriend Stany zegt altijd beter 2 van 25 jaar dan 1 van…… jaar.

Dindsdag 22/11/2011

Het is een heugelijke dag Behnam wordt 29 jaar.
Vanavond gaan we een feestje bouwen, maar eerst even de benen strekken.

We gaan de Armeense buurt ‘Jolfa’ verkennen.
Armeeniërs in Iran???!!!
In de vroegere jaren heeft de één of andere sjah Armeniërs naar Iran gehaald.
Deze mensen zijn wel omgekend voor hun handgemaakte sierraden in goud en zilver.
De sjah had hun vakmanschap nodig om indruk te maken op buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders.

Onze jarige vriend Behnam trakteert ons op een lekkere ijs koffie, wohw dit is geleden van in Griekenland.

Heel veel jonge mensen hangen in deze super gezellige buurt rond.

Bij het naar huis rijden trakteert de jarigen op pattekes die we met smaak met ons zessen in de auto op eten.

S’avonds op het verjaardags feestje wordt het een gezellige boel.
Er wordt gegeten, gedronken, gefeest, gezongen en gedanst.
Twee mooie jonge dames kleuren de avond.
Eén van hen heeft ogen om in weg te smelten.
Na menig aantal borrels voel ik me juist een gesmolten ijsblokje bij het in de ogen kijken van mijn denkbeeldige vriendin van die avond.

Dit doet me terug denken aan onze verjaardagsfeestjes van vroeger.

Het was Stany’s verjaardag, de vaste vrienden streken neer in zijn thuishaven.
In het dorpje dat zich zelf omschrijft als ‘Beverst heeft het’.
Als ik deze slogan hoor, lees of zie plooi ik keer op keer dubbel van het lachen.
Na 26 jaar Stany kennende heb ik nog steeds niet ontdekt wat Beverst heeft?
Buiten 3 paardenkoppen, 5 koeien, een erf vol met gepensioneerde kippen en een aantal ezels die nog amper ‘ie a – ie a’ kunnen balken.
Weet ik absoluut niet wat Beverst heeft.

Tenzij……
Beverst heeft de familie Appermont.

Jawel één van hen noemt Luc A., hij is bevriend met ……
Net zoals ik bevriend ben met Stany A. hebben we als koppel verder geen raak vlakken.

De familie Appermont, nooit heb ik zo een hechte familie gezien als deze mensen.
Jaarlijks gaan ze met de ganse familie naar de Ardennen.
Dan hangen de vlaggen half stok in Beverst.
Dan heeft Beverst het niet meer, het bevolkings aantal daalt dan tot de helft.
Daarom heeft Beverst de familie Appermont, om hun slogan luister bij te zetten.

De familie Appermont het is mijn tweede familie.
Nee ik ben jullie nog steeds niet vergeten.
Het gaat jullie goed Maria, Gustaaf en de rest van de Appermonters, ik zie jullie graag.

Terug naar Stany’s verjaardagsfeestje………
Mijn vriend Stany had choco-mouche taart gemaakt.
Oh, jongens dan werden de messen letterlijk getrokken om het grootste stuk te kunnen bemachtigen.
Riet onze Lommelse vriendin dacht zo nodig de held uit te moeten hangen.
Ze liet me aan de taart ruiken en duwde ze me in het gezicht.
Met de taart in de handen rende ik achter haar aan.
Ik schoof uit op de mat.
De taart vloog me uit de handen in het rond.
Het plafond en de muren werden getekend met Stany’s choco-mouse taart.
Onze feestjes liepen keer op keer uit de hand.
Ook niet echt verwonderlijk als je de ingrediënten van onze feestavond mocht kennen.

Woensdag 23/11/2011

Onze laatste dag in Esfahan, we doen het rustig aan.
We zijn allemaal moe en een beetje katerig (hoofdpijn) na het feestje.

In the Armenian Quarter gaan we een prachtige kerk bezoeken.
Armeniërs zijn net als wij Christenen.

We bezoeken een heel oude hammam (=oude badplaats).
De voorloper van onze sauna.

Nog één nacht slapen en het afscheid is een feit.
Het doet raar, het voelt raar dat we deze fantastische mensen gaan verlaten.
Behnam stelt voor om nog een maand te blijven, hij betaald ons eventueel een ticket naar Dubai zodat we niet moeten fietsen.

Een week terug wanneer de 4 vrienden ons deden stoppen voor een foto.
Waren we totaal vreemden voor elkaar.
Een week later horen we tot hun familie -en vriendenkring.
Driemaal daags gaven ze ons te eten.
We genoten van de kookkunst van Behnam’s moeder.
We sliepen een week in een loft van twee verdiepingen.

Ik wil nog vermelden, deze mensen ontvingen ons met open armen, vanuit hun hart zonder enige tegen prestatie of winst bejach.

Behnam, Petram, Ali en zijn zoontje, vader en moeder, Omid, Marsha, Bahador, Amir en zijn vrouw Rosita, Hossein…
Dank u allen voor deze ontzettend mooie tijd die we mochten door brengen met jullie.
Elke dag was een andere dag vol van verrassingen.
Niets was jullie teveel, we werden als ware gasten op handen gedragen.

Woorden als:
Slow food, keep right, very very good, nice ass waren woorden waar we telkens plat lagen van het lachen.

Zinvol leven bestaat voor een belangrijk deel uit kleine, naamloze, onzichtbare daden van vriendelijkheid en liefde.